Μάρτιος 2020, 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω: Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ... από απόσταση ... με τις μαθήτριες και τους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου

Οι συνθήκες φέτος είναι ιδιαίτερες, γι’ αυτό ίσως είχαμε έναν λόγο παραπάνω να καταφύγουμε στην ποίηση, μια τέχνη “που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της”, σύμφωνα με τη διακήρυξη της UNESCO. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21/3), λοιπόν, και επικοινωνώντας διαδικτυακά, με τις μαθήτριες και τους μαθητές του Γ1 και του Γ3, θυμηθήκαμε ποιήματα που κατά τη διάρκεια των μαθημάτων μας από την αρχή της χρονιάς μάς συγκίνησαν, αναζητήσαμε κι άλλα, διαβάσαμε ειδικά για την περίσταση και κάποια ποιήματα που στρέφουν το ενδιαφέρον μας στις θεμελιώδεις ανάγκες του ανθρώπου, τις πανανθρώπινες αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπογραμμίζοντας τη σημασία και τη διεκδίκησή τους. 
[Μπορείτε να διαβάσετε κάποια από τα ποιήματα που αναφέρονται παρακάτω εδώ:
https://sxolikesdokimes.blogspot.com/2020/03/2032020_20.html]

Και, κάπως έτσι, διαβάσαμε, σκεφτήκαμε, δημιουργήσαμε και σχολιάσαμε...

Δεν είναι τυχαίο που το “Φυλακισμένο Πουλί” της Maya Angelou αποδείχτηκε δημοφιλές. Ο Βελισσάριος σχολίασε, η Μαριλένα και η Καρμελίνα δημιούργησαν...

Βελισσάριος (Γ3): “Κλεισμένος τώρα πια στο σπίτι, νιώθω σαν το πουλί στο κλουβί, δεν μπορώ να αντιδράσω, να βγω, παρά μόνο να μιλήσω μέσω internet, όσο φυσικά υπάρχει ακόμα και αυτό. Ελπίζω κάποια στιγμή να περάσει και αυτό, για να μπορέσουμε να έχουμε ξανά τη ζωή μας -όλος ο κόσμος- και την Ελευθερία μας”.

Μαριλένα (Γ1):

Καρμελίνα (Γ3):

Ένα ανάλογο πνεύμα μεταδίδουν και οι στίχοι που επέλεξε και εικονογράφησε η Μαρία από τη “Σονάτα του Σεληνόφωτος” του Ρίτσου.

Μαρία Φ. (Γ3):

Eμπνευσμένο από την πραγματικότητα των ημερών, το έργο της Γεωργίας συνέδεσε στίχους του Καβάφη (“Τελειωμένα”) με την πανδημία.
"Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,/ με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,/ λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε/ για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο/ τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί."

Γεωργία (Γ3):

Στη σύνθεση του Παναγιώτη συνδυάζονται η αναζήτηση ελπίδας και στίχοι του Σολωμού και του Καβάφη. Τους ίδιους στίχους του τελευταίου (από τα “Κεριά”) σχολιάζει και η Μαρία.

Παναγιώτης (Γ1):

Μαρία Τζ. (Γ3): “Τα συναισθήματα απαισιδοξίας και θλίψης κυριαρχούν, καθώς ο ποιητής παρομοιάζει τη ζωή που φεύγει με μια “θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων” που δεν θέλει να βλέπει. Τον λυπεί η συνειδητοποίηση πως αυτή η γραμμή που κάποτε περιλάμβανε τα “αναμμένα κεριά του μέλλοντός του” έχει σβήσει και αυτό το φως δεν θα επανέλθει ποτέ ξανά”.


Άλλο ένα δημοφιλές ποίημα ήταν “Το ψωμί” του Μίλτου Σαχτούρη, ένα ποίημα “για την πείνα και την αδικία”, όπως σχολίασε ο Νικήτας (Γ1). Η Ματίνα (Γ3) σημείωσε ότι “οι άνθρωποι επιλέγουν τον ουρανό. Όλοι έχουν ανάγκη την ελπίδα ενός αγνού κόσμου, όπου το μίσος, η βία και η εκμετάλλευση δεν έχουν καμία θέση”. Η Ζωή (Γ1) προσέγγισε τον ουρανό ως σύμβολο ελευθερίας και γαλήνης. Η Μαρία εικονογράφησε και αυτό το ποίημα.

Μαρία Φ. (Γ3):

Επίκαιρο θεωρήθηκε και το ποίημα “Για τη ζωή” του Ναζίμ Χικμέτ. Ως προς αυτό, ο Δημήτρης (Γ1) υπογράμμισε ότι οι συνθήκες της ζωής μας αυτή την εποχή, υπό την απειλή του κορωνοϊού, ίσως οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση της αξίας της. Τους στίχους “Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε/ πρέπει να τήνε πάρεις σοβαρά” ξεχώρισαν ο Αλέξανδρος (Γ1) και ο Τάσος (Γ3). Ο Σωτήρης (Γ1) συμπλήρωσε: “Είναι αναγκαίο η ζωή μας να έχει ένα νόημα, γι’ αυτό ας την πάρουμε σοβαρά. Ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί ο στίχος “θε να πεθάνεις για να ζήσουν οι άνθρωποι”, καθώς αποκαλύπτει την ψυχραιμία, την ψυχική δύναμη και τη γενναιότητα που απαιτεί η αυτοθυσία”.

Στίχους και από αυτό το ποίημα συμπεριέλαβε στη σύνθεσή του ο Φάαντ (Γ1):

H αλήθεια και η επικαιρότητα ενός ποιήματος της Σομαλής Warsan Shire συγκίνησαν τον Τάσο (Γ3), τον Αλέξη (Γ3) και την Πένυ (Γ1). Για το ποίημα “Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του”, ο Αλέξης έγραψε ότι: “εικονογραφεί την αβάσταχτη ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό που υφίστανται άνθρωποι που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και όλα αυτά επειδή δεν έχουν επιλογή, αφού η χώρα τους είναι “το στόμα ενός καρχαρία””. Η Πένυ σχολίασε “την αρνητική συμπεριφορά κάποιων απέναντι σε όσους βρίσκονται σε “ξένο” τόπο, σαν να μην ξέρουν ότι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, όλα τα υπάρχοντά τους και ένα κομμάτι της καρδιάς τους πίσω”.

Στίχοι από την “Ανορεξία της ύπαρξης” της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ επιλέχθηκαν από αρκετές/αρκετούς. Η Άννα (Γ1) έφτιαξε ένα σκίτσο με αφορμή τους πρώτους στίχους:

Η Γιώτα (Γ3) στη δική της σύνθεση συνδύασε τους στίχους της Αγγελάκη-Ρουκ με τη φράση του Τσέχωφ, αλλά και αγαπημένα της ποιήματα του Καβάφη:

... ενή η Ευτυχία (Γ3) εικονογράφησε τους πρώτους στίχους της “Ιθάκης” του Καβάφη:

Σε μια άλλη σύνθεση στίχων, ο Δημήτρης (Γ1) ξεκίνησε από τον Σολωμό, πέρασε στον Καβάφη, τον Ρίτσο και τον Σεφέρη, για να φτάσει στον Αναγνωστάκη και τη Δημουλά:

Ενδιαφέρουσες επιλογές έκανε και η Αριστέα από το Γ2 (την ευχαριστούμε για τη συμμετοχή της!):

Τέλος, ο Κωνσταντίνος (Γ1) “σημάδεψε” το καλοκαίρι, επιλέγοντας στίχους από το ποίημα “Οι μεγάλοι” της Τζένης Μαστοράκη: