Το 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω στο Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού Αιγάλεω

Την Τρίτη 15 Μαρτίου 2022 μαθήτριες και μαθητές του 3ου Γυμνασίου Αιγάλεω πραγματοποίησαν μια ενδιαφέρουσα δράση στο Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού Αιγάλεω.

Εντόπισαν και παρατήρησαν τα αντικείμενα...

… οι περισσότερες/οι κατέγραψαν τις εντυπώσεις τους...

- Μου έκαναν εντύπωση οι κατσαρόλες και τα κουζινικά. Θα πρότεινα σε κάποιον να επισκεφτεί το μουσείο, γιατί έχουν ενδιαφέρον τα ρούχα και τα προσωπικά αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες.

- Το μαγκάλι είναι το αντικείμενο που μου προκάλεσε περισσότερη περιέργεια, γιατί νομίζω ότι είναι ένας περίπλοκος τρόπος να φέρνουν ζεστασιά στο σπίτι.

- Περισσότερη εντύπωση μου έκανε η χειροποίητη φούστα.

- Ένα αντικείμενο που μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον είναι το ζιπουνάκι που φορούσαν παλιά τα κορίτσια. Είναι πλεκτό, άσπρο και φαίνεται πολύ περιποιημένο.

- Μου φάνηκε ενδιαφέρον, πολύ περίεργο και ωραίο ταυτόχρονα, το κλειδί από ελληνικό σπίτι.

- Το αγαπημένο αντικείμενο ήταν το ροΐ για νερό από την Αμάσεια, ήταν πολύ προσεγμένο, με λεπτομερή διακόσμηση και από πολύ γερό υλικό. Γενικά, ήταν όλα πολύ ενδιαφέροντα και θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε κάποιον να επισκεφτεί το μουσείο, γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα να δεις και να μάθεις.

- Το μουσείο μου άρεσε πολύ και θα πρότεινα να το επισκεφτούν και άλλοι, γιατί σε ταξιδεύει στο παρελθόν, μαθαίνεις καινούρια πράγματα και συνήθειες.

… και απάντησαν στο ερώτημα: Αν έπρεπε να αφήσετε το σπίτι σας/ τη χώρα, λόγω έκτακτων συνθηκών (π.χ. εξαιτίας του πολέμου), ποιο/α αντικείμενο/α (εκτός από το κινητό σας τηλέφωνο) θα παίρνατε μαζί σας και γιατί;

Θα έπαιρνα…

… ρούχα και φαγητό.

… χρήματα, μια βαλίτσα και ένα κιτ υγείας.

… τα απαραίτητα ρούχα και μια βαλίτσα για τις προμήθειες που θα χρειαζόμουν.

… μια βαλίτσα με τα πιο σημαντικά πράγματα: ρούχα, παπούτσια, χρήματα, διαβατήριο, ιατρικές προμήθειες και φαγητό.

… κάποιο αντικείμενο με συναισθηματική αξία για εμένα, καθώς και κάποιο αντικείμενο ώστε να ψυχαγωγούμαι.

… τα ρούχα μου, φωτογραφίες οικογενειακές και δικές μου.

… βιβλία με τραγούδια και ένα μουσικό όργανο, ώστε να παίζω και να ξεχνάω τον πόλεμο.

… φωτογραφίες με την οικογένειά μου, για να έχω μια ανάμνηση, και το γιουκαλίλι μου, για να μπορώ να παίζω μουσική και να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε και να ξεχνάνε τη δυστυχία τους.

… φωτογραφίες με την οικογένεια και τους φίλους μου. Έπειτα, θα έπαιρνα και όλη τη συλλογή μου με Marvel αντικείμενα.

… κάποια ρούχα μου, κάποια τρόφιμα, κουβέρτες και μαξιλάρια. Και, αν μπορούσα, θα έπαιρνα μαζί το σκυλάκι και τις γάτες μου.

… μια κουβέρτα, διότι μάλλον θα είχε πολύ κρύο, φαγητό και νερό.

Στη δράση στο Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού συμμετείχαν: η Χριστίνα, η Όλγα, ο Ανδρέας, ο Θανάσης, η Άλκηστη, η Μαρία, ο Νίκος, ο Μάριος, η Ευανθία, η Στέλλα, η Ελένη, η Εβελίνα, η Κυριακή, η Ελένη, η Ελεάννα, η Αντριάννα, η Μαρία, η Μαρίλια, ο Adam και ο Sheng, από την Α΄, τη Β΄ και τη Γ΄ Γυμνασίου.

Τα φύλλα εργασίας που φτιάξαμε και χρησιμοποιήσαμε (στα ελληνικά, αγγλικά, κινεζικά και αραβικά, ώστε όλες και όλοι να μπορέσουν να συμμετάσχουν)

Το 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω στην έκθεση "Θεόφιλος - Ο τσολιάς της ζωγραφικής"

 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω, Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2022/

Βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή μια έκθεση ζωγραφικής για τον Θεόφιλο, τον πιο σημαντικό λαϊκό έλληνα ζωγράφο

Συμμετείχαν 22 μαθητές και μαθήτριες της Β΄ και της Γ΄ Γυμνασίου.

Χρησιμοποιήσαμε το παρακάτω υλικό.

Ο ζωγράφος Θεόφιλος – Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του

Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (γνωστός τώρα πια μόνο με το βαπτιστικό του) ήταν γιος τσαγκάρη, γεννημένος γύρω στα 1867 στη Βαρειά της Λέσβου. Ο παππούς του ήταν αγιογράφος. Δεκαέξι χρονών το’ σκασε από το σπίτι του και πήγε στη Σμύρνη. Εκεί έκανε τον καβάση (θυρωρό) στο Ελληνικό Προξενείο. Τότε άρχισε να ζωγραφίζει. Έζησε αρκετό καιρό στην ελεύθερη Ελλάδα, στο Πήλιο και στον Βόλο, ξαναπήγε στη Σμύρνη, μετά πάλι στον Βόλο. Για να ζήσει, έκανε χίλια δυο χειρωνακτικά επαγγέλματα. Έγινε χαμάλης, σοβατζής, έκοβε ξύλα, μα δεν άφησε τη ζωγραφική. Στη Μυτιλήνη ξαναβρίσκονται τα ίχνη του μετά το 1925. Γύριζε πόλεις και χωριά και ζωγράφιζε όπου έβρισκε για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα πιάτο φαγητό. “Αν τον κερνούσες και ένα ρακί, σου ζωγράφιζε ολόκληρο τοίχο”, λένε όσοι τον πρόλαβαν. Κοπάνιζε χορτάρια και λουλούδια, κεραμίδια, φλούδες ροδιού και τα ανακάτευε με μπογιές που χρησιμοποιούσαν οι σοβατζήδες. Άλλοτε έβαζε μέσα γάλα συκιάς ή ασπράδι του αυγού, για να “δέσει το χρώμα”. Ζωγράφιζε παντού, σε τοίχους, σε ξύλα, σε μουσαμάδες, σε χαρτόνια, σε πάγκους καφενείων. Στους πίνακές του έβαζε συχνά και επιγραφές, που ήταν τις περισσότερες φορές ανορθόγραφες. Τα θέματά του τα αντλούσε από παντού: από την καθημερινή ζωή, από λιθογραφίες, από παλιές καρτ-ποστάλ που είχε δει, από γεγονότα της εποχής του, από τη χριστιανική θρησκεία, πιο πολύ όμως από την ελληνική παράδοση και ιστορία.

Το έργο του Θεόφιλου βρήκε την αναγνώριση που του έπρεπε μόνο μετά τον θάνατό του. Εκείνος που τον πρόσεξε πρώτος ήταν ο ελληνογάλλος τεχνοκριτικός Στρατής Ελευθεριάδης (Τεριάντ). Τον είχε προσέξει το 1932, σκόπευε να ασχοληθεί με αυτόν, μα στο μεταξύ ο Θεόφιλος πέθανε. Η πρώτη έκθεση με έργα του Θεόφιλου οργανώθηκε από τον Τεριάντ και πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1936.

Όταν πέθανε ο Θεόφιλος, στις 24 Μαρτίου του 1934, βρέθηκε πλάι του ένα κασελάκι. Ο Γιώργος Σεφέρης, που το είδε, το περιγράφει ως εξής:

                                                  Περίοδοι της ζωγραφικής του

Το έργο του Θεόφιλου χωρίζεται σε 4 περιόδους, οι οποίες συμπίπτουν με σημαντικές αλλαγές στη ζωή του.

Η πρώτη καλύπτει τη χρονική περίοδο της παραμονής του στη Σμύρνη. Ήταν η περίοδος της μαθητείας του, όταν ασκήθηκε στη ζωγραφική. Δυστυχώς, έργα της εποχής αυτής δεν σώθηκαν.

Η δεύτερη καλύπτει την παραμονή του στο Πήλιο (1899-1927). Ασχολήθηκε με τοιχογραφίες, ζωγράφισε πίνακες, εικόνες και διακόσμησε διάφορα μικροαντικείμενα.

Η τρίτη (1927-1929) περιλαμβάνει το διάστημα από την επιστροφή του στη Μυτιλήνη μέχρι τη γνωριμία του με τον Ελευθεριάδη (Τεριάντ). Την περίοδο αυτή, γυρίζει τα χωριά του νησιού και δημιουργεί με τα ίδια θέματα της δεύτερης περιόδου.

Η τέταρτη περίοδος (1929-1934) αναφέρεται στην εποχή που ήταν στη δούλεψη του Τεριάντ ως τον θάνατό του. Έχοντας εξασφαλίσει μόνιμο εργοδότη, ασχολείται απερίσπαστος με τη ζωγραφική. Δημιουργεί πάνω σε πανί (κάμποτ) αρκετούς αξιόλογους πίνακες, οι οποίοι σήμερα κοσμούν το Μουσείο με το όνομά του στη Βαρειά της Λέσβου.

Η ζωγραφική και η τεχνοτροπία του Θεόφιλου

Η επιφάνεια που καλύπτεται από τον χρωστήρα του λαϊκού ζωγράφου μπορεί να είναι τοίχος, πανί, ντενεκές, ξύλο, οτιδήποτε μπορεί να δεχτεί τα χρώματά του. Η επιφάνεια αυτή είναι αδιαπέραστη και συμπαγής. Στη ζωγραφική του δεν υπάρχει το βάθος, με την έννοια της κλασικής προοπτικής, των γεωμετρικών γραμμών και των σημείων φυγής, ούτε και διαβάθμιση των χρωματικών τόνων. Τα σπίτια ή τα βουνά που είναι μακριά, είναι το ίδιο χρωματισμένα όσο και τα μπροστινά. Πετυχαίνει την απόδοση του βάθους με το να ζωγραφίζει τα αντικείμενα που βρίσκονται στο βάθος πιο μικρά. Το έργο φαίνεται επίπεδο. Το βάθος αρχίζει από αυτήν την επιφάνεια και προεκτείνεται προς τα έξω, προς τον θεατή, όπως ακριβώς και στη βυζαντινή ζωγραφική. Όταν πρόκειται για σύνθεση με πολυπρόσωπες παραστάσεις, τότε ο κεντρικός ήρωας της σύνθεσης τοποθετείται στο μέσο και είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος από τα άλλα εικονιζόμενα πρόσωπα. Επειδή ο Θεόφιλος πίστευε ότι στη ζωγραφική πρέπει όλα να φαίνονται, οι μορφές αυτές τοποθετούνται στη σειρά και κατά μέτωπο, όχι σε βάθος, ώστε να μην κρύβει ποτέ η μία την άλλη. Εξαίρεση γίνεται μόνο σε συνθέσεις που αντιγράφει από άλλους ζωγράφους ή από κάρτες, αλλά κι αυτές τις τροποποιεί έτσι που στο τέλος το έργο φέρει την προσωπική του σφραγίδα.

Περιήγηση στην έκθεση “Θεόφιλος – Ο τσολιάς της ζωγραφικής”

Α. Παρατηρώντας προσεκτικά...

Ο Θεόφιλος αντλούσε τα θέματά του παντού: από την καθημερινή ζωή, από λιθογραφίες, από παλιές καρτ-ποστάλ που είχε δει, από γεγονότα της εποχής του, από τη χριστιανική θρησκεία, πιο πολύ όμως από την ελληνική παράδοση και ιστορία.

Παρατηρούμε τους πίνακες της έκθεσης και συμπληρώνουμε τον πίνακα, ανάλογα με τα θέματα των έργων.

Θέμα	Πίνακας
Φυσικό περιβάλλον
Δομημένο περιβάλλον (χωριά, πόλεις, κτίσματα)
Μυθολογία
Αρχαία ιστορία
Βυζαντινή ιστορία
Νεότερη ιστορία
Θρησκεία
Καθημερινή ζωή
Άλλο;

Β. Μπορούμε να γίνουμε κριτικοί τέχνης;

Διαβάζουμε προσεκτικά την ερμηνεία των παρακάτω όρων.

Αναλογία: η σύμμετρη σχέση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα μέρη. Στη ζωγραφική οι καλλιτέχνες ενδιαφέρθηκαν για την τελειοποίηση των σχέσεων μέσα στον χώρο. Για παράδειγμα «το ύψος ενός ανθρώπου με σωστές αναλογίες είναι ίσο με το άνοιγμα των τεντωμένων χεριών του». Στη βυζαντινή αγιογραφία παραβιάζεται η αναλογία. Αν παρατηρήσουμε μια εικόνα του Αγίου Δημητρίου ή του Αγίου Γεωργίου, θα δούμε πως το άλογο είναι ίσου μεγέθους με τον άγιο. Ο αγιογράφος ζωγράφισε έτσι τις μορφές γιατί ήθελε να δείξει πως το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωγραφιά είναι ο άγιος.

Εικονιστική ζωγραφική: έργα τέχνης που αναπαριστάνουν με κάποιο τρόπο τη φύση, σε αντίθεση με τα ανεικονικά έργα.

Προοπτική: ο ζωγραφικός πίνακας έχει δύο διαστάσεις. Οι ζωγράφοι από το 15ο αιώνα, επιθυμώντας να αναπαραστήσουν την πραγματικότητα, προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα της τρίτης διάστασης. Οι καλλιτέχνες, με τη χρήση της γραμμής ή του χρώματος, έδιναν την αίσθηση του βάθους. Η απόδοση του βάθους επιτυγχάνεται συνήθως με το να ζωγραφίζονται τα αντικείμενα που βρίσκονται στο βάθος πιο μικρά. Ο 20ός αιώνας συχνά περιφρόνησε τους κανόνες προοπτικής, δίνοντας στους ζωγράφους την απόλυτη ελευθερία στην έκφρασή τους.

Επιλέγουμε έναν πίνακα του Θεόφιλου (από αυτούς που είδαμε στην έκθεση) και γράφουμε τη δική μας σύντομη κριτική, χρησιμοποιώντας τους παραπάνω όρους.

Γ. Τι μάθαμε;

Επιλέγουμε τη σωστή απάντηση…

1. Ο Θεόφιλος γεννήθηκε:

α) στη Σμύρνη,

β) στη Βαρειά της Λέσβου,

γ) στη Μακρινίτσα του Πηλίου.

2. Ο Θεόφιλος έμαθε να ζωγραφίζει:

α) παρατηρώντας και αντιγράφοντας ό,τι ενδιαφέρον έβλεπε (λιθογραφίες, καρτ-ποστάλ),

β) σπουδάζοντας στη Σχολή Καλών Τεχνών,

γ) μαθητεύοντας σε ζωγράφους της Σμύρνης και της Αθήνας.

3. Τα χρώματα που χρησιμοποιούσε για τις ζωγραφιές του:

α) τα αγόραζε έτοιμα από το εμπόριο,

β) τα έφτιαχνε μόνος του από λουλούδια, χορτάρια, φλούδες και μπογιές.

4. Ο Θεόφιλος ζωγράφιζε:

α) για να κερδίζει χρήματα, ώστε να ζει καλά,

β) για ένα πιάτο φαγητό.

5. Τα θέματά του τα αντλούσε:

α) από τη φύση, την παράδοση, την ιστορία, τη μυθολογία, όσα συνέβαιναν γύρω του,

β) μόνο από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

6. Το έργο του αναγνωρίστηκε:

α) μετά τον θάνατό του,

β) από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του.

7. Γράφουμε εδώ ένα δικό μας τελευταίο (και σύντομο) σχόλιο: ό,τι μας έμεινε περισσότερο από την έκθεση, μια σκέψη, ένα συναίσθημα, μια απορία.

Πηγές

Χρησιμοποιήθηκε υλικό από τις εκδόσεις του ΚΠΕ Μακρινίτσας και του Τμήματος Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου:

- https://www.ekke.gr/projects/estia/Cooper/KPE_Makrinitsas/Theofilos1.pdf

- https://issuu.com/mgamuseum/docs/mgamuseum-rhodes_education_gnorizontas-ton-theophi

Στιγμιότυπα και εντυπώσεις

Με τη βοήθεια του παραπάνω υλικού, λοιπόν,

περιηγηθήκαμε στην έκθεση και σχολιάσαμε τους πίνακες…

απαντήσαμε στο κουίζ για τη ζωή και το έργο του Θεόφιλου και καταγράψαμε τις σκέψεις μας...

Κάποια αποσπάσματα:

“Μου έμειναν περισσότερο τα χρώματα που χρησιμοποιούσε ο Θεόφιλος και ο τρόπος με τον οποίο τα χρησιμοποιούσε. Γενικά, οι πίνακές του δείχνουν γεγονότα σημαντικά από το παρελθόν, αλλά και διάφορα τοπία ή τις συνήθειες των ανθρώπων τότε. Ο πίνακας που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι “Ο χορός του Ζαλόγγου”. Ο Θεόφιλος έχει σχεδιάσει ακριβώς τη σκηνή λίγο πριν πέσουν οι Σουλιώτισσες από τον γκρεμό. Έκανε όλες τις κοπέλες ίδιες, στο ίδιο ύψος και να κρατιούνται χέρι χέρι, με μεγάλη λεπτομέρεια στα ρούχα και στο τοπίο.”

“Ένας πίνακας που θυμάμαι έντονα είναι η Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, ένα κτίσμα εντυπωσιακό και δοσμένο με λεπτομέρεια. Επίσης, στην “Παναγία Βρεφοκρατούσα”, τα πρόσωπα είναι σοβαρά, δείχνουν ένα συναίσθημα λύπης σαν να είναι πραγματικότητα και μας κοιτάζουν όχι μόνο επίμονα, αλλά και σαν να δίνουν προστασία. Η απορία που μου έμεινε είναι γιατί ζωγράφιζε τόσες πολλές προσωπογραφίες.”

(Ευχαριστούμε την Εβελίνα και τη Γωγώ!)

Οι μαθήτριες και οι μαθητές της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου που συμμετείχαν

Β΄ Γυμνασίου: Χριστίνα Αγγελή, Γιώργος Βλαχοδημητρόπουλος, Ανδρέας Δαμασκηνός-Γιώτης, Ειρήνη Ιβάνοβα, Άλκηστη Κατσικαρέλη, Εβελίνα Κόλα, Φαίδων Λαρεντζάκης, Μάριος Μιχαηλίδης, Γεωργία Μποταΐτη Λαϊνά, Ιωσήφ Βαπορίδης, Αλεξάνδρα Παπασπηλιωτοπούλου, Χριστίνα Ράπτη, Σοφία Μπαρθ Σινγκ

Γ΄ Γυμνασίου: Ελένη Αρβανίτη, Αντριάννα Δήμα, Μαρίλια Καριώρη, Μαρία Καρφή, Ελεάννα Κατσίκη, Διονυσία Παπαγρηγορίου, Διόνυ Ρακιτζάκη

Το 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω στη θεατρική παράσταση "Το αγόρι στο θεωρείο"

 Το 3ο Γυμνάσιο Αιγάλεω στο θέατρο

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022/ Εθνικό Θέατρο, “Το αγόρι στο θεωρείο”

Το υλικό μας

Α. Πριν από την παράσταση

Μια μικρή εισαγωγή: Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του βραβευμένου μυθιστορήματος της Αγγελικής Δαρλάση. Αφηγείται μια ιστορία για την απώλεια, την προσφυγιά, την ανθρωπιά και τη δύναμη της φαντασίας, εμπνευσμένη από το πραγματικό συμβάν της εγκατάστασης μικρασιατών προσφύγων στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1922. Mια ιστορία για τη δύναμη της ψυχής, την αντιμετώπιση μικρών και μεγάλων καταστροφών, τους εφιάλτες της ζωής, την ενηλικίωση, τα όνειρα, την «πραγματικότητα» της φαντασίας. Το ανέβασμα αυτής της παράστασης από το Εθνικό Θέατρο αποτελεί και ένα φόρο τιμής στην επέτειο των 100 χρόνων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Μια χαρακτηριστική φωτογραφία:

[ Ένα από τα πρώτα κτίρια που φιλοξένησαν πρόσφυγες ήταν το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας, που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το Δημαρχείο της πόλης. 150 οικογένειες προσφύγων φιλοξενήθηκαν στα θεωρεία, την πλατεία και τους υπόλοιπους κοινόχρηστους χώρους του θεάτρου για σχεδόν δύο χρόνια. Στη φωτογραφία διακρίνεται τμήμα των θεωρείων του θεάτρου. Κάθε θεωρείο αποτελούσε το σπίτι μιας οικογένειας προσφύγων. Τα κρεμασμένα αντικείμενα και οι αυτοσχέδιες κουρτίνες αποτυπώνουν τις ανάγκες σε χώρο και ιδιωτικότητα σε αυτό το ιδιόμορφο προσφυγικό «σπίτι».]

Β . Περιμένοντας να παρακολουθήσουμε την παράσταση...

Γ. Μετά την παράσταση...

Σκέψεις και συναισθήματα μετά την παρακολούθηση της παράστασης.

1. Παρουσιάστε μια συγκινητική, κατά τη γνώμη σας, σκηνή (ή φράση) από την παράσταση.

2. Παρουσιάστε μια αστεία για εσάς σκηνή (ή φράση) από την παράσταση.

3. Ποιος χαρακτήρας του έργου ήταν για εσάς ο πιο ενδιαφέρων; Γιατί;

4. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας κατά τη διάρκεια της παράστασης;

5. Καταγράψτε με μία έως τρεις λέξεις αυτό που σας έμεινε τελικά από την παράσταση.

6. Χαρακτηρίστε με μία έως τρεις λέξεις την παράσταση.

7. Σημειώστε ό,τι άλλο θέλετε/θεωρήσατε σημαντικό σχετικά με την παράσταση.

Δ. Τα συμπεράσματά μας.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ και της Γ΄ Γυμνασίου οι οποίοι/οι οποίες παρακολούθησαν την παράσταση μοιράστηκαν τις σκέψεις τους, σύμφωνα με τις παραπάνω ερωτήσεις. Η Ελεάννα, η Χριστίνα, η Όλγα, ο Ανδρέας, ο Θανάσης, η Άλκηστη, η Μαρία, ο Νίκος, ο Μάριος, η Ευανθία, η Στέλλα, η Ελένη, η Εβελίνα και η Κυριακή...

...Κατέγραψαν με λίγα λόγια την υπόθεση...

“Ένα αγόρι, ο Δρόσος, έχασε τους γονείς και την αδερφή του στην καταστροφή της Σμύρνης, ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα, τον βρήκε μια γυναίκα, η Δόμνα, και μαζί έμειναν στο θεωρείο ενός παλιού θεάτρου στην Αθήνα. Για πολύ καιρό ο Δρόσος δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι η αδερφή του είχε πεθάνει. Το συνειδητοποίησε μέσα από μια παράσταση που έκανε μαζί με τους φίλους που είχε γνωρίσει στο θέατρο.”

...και τα συναισθήματά τους...

“Η παράσταση μου έφερε πολλά συναισθήματα. Ενώ την παρακολουθούσαμε, υπήρξαν στιγμές που γελάγαμε και στιγμές οι οποίες ήταν αρκετά συγκινητικές.”

“Ανάμεικτα συναισθήματα, δηλαδή η παράσταση σου προκαλούσε μία γέλιο, μία χαρά, αλλά και συγκίνηση-λύπη.”

“Τα συναισθήματά μου κατά τη διάρκεια της παράστασης ήταν κυρίως συγκίνηση και αγωνία για την εξέλιξη του έργου. Επίσης με έκανε να νιώσω χαρά και το γεγονός ότι σε μια τόσο συγκινητική παράσταση αρκετές σκηνές με έκαναν να γελάσω.”

“Τα συναισθήματά μου, σε κάθε σκηνή του θεάτρου που άλλαζε, άλλαζαν και αυτά. Αυτά που επικρατούσαν ήταν η συγκίνηση και η χαρά.”

“Λύπη, γέλιο, συγκίνηση.”

“Ενσυναίσθηση, χαρά, λύπη.”

...Ξεχώρισαν κάποιους χαρακτήρες του έργου...

“Η Λένια ήταν ένας πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας, τον οποίο βλέπουμε να αναπτύσσεται και να ξεπερνά τους φόβους της, την βλέπουμε μάλιστα σε κάποιο σημείο να μιλάει ύστερα από καιρό, αφού της είχε μείνει τραύμα από την καταστροφή.”

“Ο ψαράς. Φαινόταν ο πιο σοφός και ο πιο μυστήριος.”

“Ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας για εμένα ήταν ο Σάββας, γιατί μου άρεσε η ιστορία του, το πώς έφτασε μέχρι εκεί και επίσης μου άρεσε το γεγονός ότι θεωρούσε τον Δρόσο “αδελφό” του κι ας τον ήξερε ελάχιστα.”

“Άλλος ένας χαρακτήρας που μου άρεσε ήταν ο Δημήτρης, καθώς ήταν πολύ αστείος και σε έκανε να γελάσεις στο πι και φι.”

“Για μένα ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του έργου ήταν η Αρετή, καθώς, ενώ την βλέπουμε να παίζει κανονικά, στην πορεία καταλαβαίνουμε πως έχει φύγει από τη ζωή και πως ο Δρόσος την έχει δημιουργήσει με τη φαντασία του, για να έχει ένα στήριγμα και επειδή την αγαπούσε πολύ.”

“Ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας για εμένα ήταν ο Δρόσος όταν έγινε ενήλικας, διότι ήταν και ο αφηγητής.”

...Συμφώνησαν ότι η γενική εντύπωση από την παράσταση ήταν εξαιρετικά θετική...

“Φανταστική παράσταση. Οι ηθοποιοί είχαν μπει όντως στο “πετσί” του ρόλου, Η μουσική ήταν τέλεια.”

“Συγκινητική, αστεία, περιπετειώδης.”

“Οι ηθοποιοί που έπαιξαν στην παράσταση κατάφεραν να μας δείξουν τον χαρακτήρα κάθε ρόλου με μεγάλη επιτυχία.”

“Αισιόδοξη.”

“Συγκινητική, αστεία, περνούσε το μήνυμά της με αμεσότητα.”

“Ήταν όλα τέλεια και με εντυπωσίασαν.”

...Σημαντικό όμως είναι ότι η παράσταση αποτέλεσε αφορμή για σκέψη, προβληματισμό και συμπεράσματα πάντα επίκαιρα...

“Μέσα από την παράσταση μπορούμε να καταλάβουμε πόσο δύσκολο ήταν για τους Μικρασιάτες να ξεπεράσουν αυτήν την καταστροφή και, παρόλα όσα πέρασαν, κατάφεραν ενωμένοι να ζήσουν μια κανονική ζωή με την αγάπη και τους φίλους.”

“Η παράσταση παρουσιάζει την (τότε;) πραγματικότητα -ρατσισμός απέναντι στους πρόσφυγες, δύσκολη καθημερινότητα…”

“Καταλάβαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και δεν πρέπει να τα παρατάμε στις δύσκολες στιγμές.”

“Μερικές φορές μπορεί να φανταζόμαστε κάτι που δεν υπάρχει, επειδή το έχουμε ανάγκη.”

“Οι φίλοι είναι πάντα δίπλα σου.”