α. Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019, φεστιβάλ Kinderdocs/ Μουσείο Μπενάκη, "199 Little Heroes"
Οι ταινίες αξιοποιήθηκαν στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας Β΄ Γυμνασίου, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας: Οικογένεια - Έφηβοι - Εφηβική ζωή. Διατυπώσαμε προφορικά και γραπτά τις απόψεις μας. Κάποια παραδείγματα:
Οι ταινίες που παρακολουθήσαμε στο Μουσείο Μπενάκη είχαν ως θέμα τους την προετοιμασία και τη διαδρομή προς το σχολείο παιδιών από διάφορες χώρες. Όλες αυτές οι συνήθειες ήταν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μας προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα: λύπη, προβληματισμό για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν αυτά τα παιδιά, αγανάκτηση και θυμό, γιατί είναι αδιανόητο στη σημερινή εποχή να υπάρχουν παιδιά που ζουν σε τέτοιες συνθήκες. Πιο πολλή εντύπωση μού έκανε ότι δύο αδέρφια από το Μεξικό πήγαινα κάθε πρωί στο σχολείο με μια βάρκα. Αυτό ήταν πολύ ριψοκίνδυνο: δύο παιδιά μόνα τους μέσα σε μία βάρκα, όχι και πολύ καλής ποιότητας, σε μια πενταβρώμικη λίμνη και με κίνδυνο να τα κλέψουν, όπως λένε τα ίδια. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Μέσα από όλες αυτές τις ταινίες, εκτιμήσαμε αυτά που έχουμε και θεωρούμε δεδομένα.
Οι ταινίες μικρού μήκους που παρακολουθήσαμε στο Μουσείο Μπενάκη με έκαναν να σκεφτώ πως σε όλον τον κόσμο υπάρχουν παιδιά που ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες ή αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα και με έκαναν να εκτιμήσω τον τρόπο ζωής μου, καθώς και τα αγαθά που έχω. Ήταν παιδιά που αντιμετώπιζαν διάφορες δυσκολίες καθημερινά, αλλά και παιδιά που, ενώ ζούσαν σε ένα καλύτερο περιβάλλον, είχαν άλλα προβλήματα να ξεπεράσουν (π.χ. bullying λόγω φύλου). Υπήρξαν παιδιά που πραγματικά με έκαναν να λυπηθώ, αλλά όμως με έκαναν να χαρώ, γιατί είδα πως αντιμετώπιζαν τα προβλήματά τους με ένα χαμόγελο. Έμαθα, λοιπόν, ότι δεν έχουν σημασία τα προβλήματα που έχουμε, σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε.
Έμεινα ενθουσιασμένη και άναυδη με το κουράγιο των παιδιών-μαχητών στην Αφρική, που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τον εαυτό τους και τη χώρα τους. Παράλληλα, και τα παιδιά της Παλαιστίνης, που είναι εγκλωβισμένα στο ίδιο τους το κράτος, συνεχίζουν να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους, όσο τους το επιτρέπει η περιορισμένη ελευθερία τους.
Από όλα όσα παρακολουθήσαμε στο Μουσείο Μπενάκη, το πρώτο ντοκιμαντέρ με τα παιδιά από το Μπουρουντί μού προκάλεσε περισσότερο ενδιαφέρον από τα άλλα. Οι εικόνες των παιδιών με άγγιξαν τόσο πολύ, με αποτέλεσμα στο τέλος να συγκινηθώ. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που είχε χάσει τους γονείς του και ζούσε με τον ξάδελφό του, τον οποίο αποκαλούσε αδελφό. Κάθε πρωί ξυπνούσαν και πήγαιναν να βρουν πόσιμο νερό μερικά χιλιόμετρα μακριά. Γυρνούσαν με κουβάδες γεμάτους με νερό πάνω στο κεφάλι τους. Το κοριτσάκι έλεγε: “Έχω το κεφάλι για να σκέφτομαι, όχι για να κουβαλάω πράγματα με αυτό”. Ύστερα από μια πολύ κουραστική προσπάθεια, πήγαιναν στο σχολείο, ενώ έτρωγαν μόνο μία φορά την ημέρα. Είχαν πολύ μεγάλη θέληση, όσο δύσκολο κι αν ήταν γι’ αυτούς.
Στην τελευταία εκπαιδευτική εκδρομή του σχολείου είχαμε την ευκαιρία να παρκολουθήσουμε πέντε ταινίες μικρού μήκους, με προσωπικές ιστορίες παιδιών από διάφορα μέρη του πλανήτη μας και να γνωρίσουμε την καθημερινότητα και τις συνθήκες ζωής τους. Κατάλαβα πόσο τυχερή είμαι που ζω σε μια ελεύθερη χώρα και σε ένα ασφαλές περιβάλλον, που δεν χρειάζεται να περπατάω χιλιόμετρα την ημέρα για να κουβαλήσω νερό, να πηγαίνω με βάρκα στο σχολείο, να φοβάμαι μήπως οι στρατιώτες στους δρόμους μού κάνουν κακό ή να έρχεται το βράδυ και να μην έχω τίποτα να φάω! Με προβλημάτισε το γεγονός ότι το 2020 υπάρχουν χώρες με τόσο σοβαρά θέματα φτώχειας, εγκληματικότητας, βίας και πολέμου και που οι δυνατοί του κόσμου δεν φροντίζουν να δοθεί ένα τέλος σε αυτά.
Ένιωσα συγκίνηση, αλλά και λύπη, όταν είδα πόσο δύσκολα ζουν αυτά τα παιδιά και τι προβλήματα αντιμετωπίζουν καθημερινά, αφού μπορεί να μην έχουν ούτε τα απαραίτητα, να αναγκάζονται να περπατάνε χιλιόμετρα, για να κουβαλήσουν νερό, ή ακόμα να φοβούνται κυκλοφορήσουν ελεύθερα είτε λόγω πολέμου είτε λόγω εγκληματικότητας. Ένιωσα πολύ τυχερή που μπορώ να βγαίνω έξω μια βόλτα, χωρίς να φοβάμαι, που πηγαίνω στο σχολείο και έχω την οικογένειά μου, προβληματίστηκα και εκτίμησα περισσότερο όλα αυτά που έχω.
Ευχαριστούμε την Ασημίνα, τη Δανάη, την Κατερίνα, τη Μαριλένα, την Περσεφόνη και την Αναστασία.
β. Με ανάλογο τρόπο και στο ίδιο πλαίσιο αξιοποιήσαμε και την ταινία "Eighth Grade", την οποία παρακολουθήσαμε το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019 στον κινηματογράφο "Δαναό" (2ο Διεθνές Παιδικό και Εφηβικό Φεστιβάλ Ταινιών). Η Ασημίνα, η Νίκη, η Μαριλένα και η Δανάη μοιράστηκαν τις εντυπώσεις τους για όσα παρακολούθησαν με τους υπόλοιπους μαθητές και τις μαθήτριες της τάξης.
