Διαβάζοντας μαζί...

Σκέψεις μαθητριών και μαθητών της Β΄ και της Γ΄ τάξης του 3ου Γυμνασίου Αιγάλεω από την ανάγνωση του βιβλίου του Luís Sepúlveda “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει”:

Το βιβλίο υπήρχε στη βιβλιοθήκη της τάξης μας, το θυμηθήκαμε με αφορμή τον θάνατο του συγγραφέα στις 16 Απριλίου, το βρήκαμε στο διαδίκτυο και -σε αυτή την περίοδο των περιορισμών και των ιδιαίτερων συνθηκών- το διαβάσαμε.

Οι πρώτες εντυπώσεις

(θα εμπλουτίζονται σιγά-σιγά..)

Η Κωνσταντίνα (Β3) σχολίασε: “Είναι μία πολύ συγκινητική ιστορία, γιατί καταφέρνουν και ενώνονται δύο διαφορετικά ζωάκια, τόσο που η μικρή η γλαρίνα αποκαλεί τον γάτο "μαμά". Το βιβλίο αυτό προβάλλει τη σημασία της φιλίας, της αγάπης, της αλληλοβοήθειας και της τήρησης των υποσχέσεων που δίνουμε.”

Η Μαριλένα (Γ1) έκανε μια περιεκτική παρουσίαση της υπόθεσης:

“Το βιβλίο μας αφηγείται την ιστορία ενός γάτου που καλείται να μεγαλώσει και να μάθει σε ένα γλαροπούλι να πετάει, ως υπόσχεση στη μητέρα του που ξεψύχησε στο μπαλκόνι του. Οι δυσκολίες είναι προφανείς, αφού είναι δύο τελείως διαφορετικά πλάσματα και ο γάτος πρέπει να συμπεριφερθεί σαν μητέρα που φροντίζει το μωρό της. Μετά από πολλές προσπάθειες, με τους φίλους του γάτου και τις έρευνες που έκαναν για να διαχειριστούν την κατάσταση, κατάφεραν να μεγαλώσουν την Καλότυχη, όπως την ονόμασαν. Στο τέλος την έμαθαν και να πετάει ξεπερνώντας κάθε φόβο της, με τη βοήθεια ενός ανθρώπου, ενός ποιητή, που επιλέχτηκε για να συνεννοηθεί με τους γάτους του λιμανιού.”

Σχολιάστηκε το μήνυμα δύναμης και αγωνιστικότητας, θάρρους και αποφασιστικότητας:

“Η δύναμη που κατέχει τη γλαρομάνα για να σωθεί θα πρέπει να μας δίνει μάθημα ζωής και δύναμης, για να μην το βάζουμε ποτέ κάτω, σε όποια δυσκολία και να συναντήσουμε στη ζωή μας . Πάντα θα προσπαθούμε και θα σηκώνουμε το κεφάλι μας ψηλά, με θάρρος και γενναιότητα θα μπορέσουμε και εμείς να τα καταφέρουμε, όπως τα κατάφερε και ο γλάρος.” (Βελισσάριος Γ3)

(απόσπασμα από την πολυσέλιδη παρουσίαση της Περσεφόνης/ Β2)

Ιδιαίτερα μας συγκίνησε η αποδοχή της διαφορετικότητας και το μήνυμα της αρμονικής συνύπαρξης:

(Περσεφόνη Β2)

“Βλέπουμε δυο κόσμους διαφορετικούς και, παρόλα αυτά, υπάρχει αγάπη και προστατευτικότητα κι αυτό φυσικά το καταλαβαίνει ο μικρός γλάρος. Ο γάτος είναι υπεύθυνος και κρατάει την υπόσχεση που είχε δώσει στη γλαρομάνα, για αυτό και είναι τόσο προστατευτικός που το γλαροπούλι φτάνει να τον αποκαλεί “μαμά”. Αν είμαστε κι εμείς τόσο θαρραλέοι, δυναμικοί, υπεύθυνοι και πολύ στοργικοί, ο κόσμος μας θα γίνει πιο ωραίος.” (Βελισσάριος Γ3)

“Μέσα από αυτήν τη διασκεδαστική και τρυφερή ιστορία, κατανοούμε ότι, όσο και αν διαφέρουμε από τους συνανθρώπους μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να δεθούμε μαζί τους και να τους αγαπήσουμε. Αυτό που χρειάζεται είναι να τους συμπεριφερθούμε χωρίς προκαταλήψεις και προσφέροντας μία ζεστή αγκαλιά.” (Μαριλένα Γ1)

Δεν αγνοήθηκε, βέβαια, και το οικολογικό μήνυμα:

“Παράλληλα, βλέπουμε και πώς βιώνουν τα ζώα τις καταστροφικές ενέργειες των ανθρώπων αλλά και τις συμπεριφορές τους, καλές ή μη, στα κατοικίδιά τους. Έτσι, η ιστορία αρχίζει με τον θάνατο της μητέρας της Καλότυχης, που αποδίδεται σε πετρελαιοκηλίδα, και με ένα παιδί που φροντίζει τον γάτο του πριν φύγει.” (Μαριλένα Γ1)

... και η τελική αποτίμηση...

“Tο βιβλίο μού άρεσε πολύ, αφού το τελείωσα σε μόλις δύο μέρες. Είναι ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο τίτλος με προβλημάτισε, όμως γρήγορα άλλαξα γνώμη, καθώς άρχισα να καταλαβαίνω την πλοκή και να γνωρίζω τους χαρακτήρες. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η αγάπη που είχε ο γάτος για το μικρό γλαρόπουλο και η επιθυμία του να το μάθει να πετάει, επίσης οι θυσίες που έκανε γι’ αυτό, όπως όταν πήγε να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια από έναν άνθρωπο. Διαβάζοντας το βιβλίο, ένιωσα λύπη, όταν πέθανε η γλαροπούλα, γιατί δεν θα κατάφερνε να γνωρίσει το παιδί της, ένιωσα όμως χαρά και συγκίνηση, όταν έμαθε να πετάει το γλαροπούλι. Είναι ένα βιβλίο το οποίο θα διάβαζα ξανά και ξανά!” (Ασημίνα Β2)

                                  (Περσεφόνη Β2)