Γ΄ Γυμνασίου/ Νεοελληνική Γλώσσα/ Εβδομάδα 16-20/11/2020: Υλικό μαθημάτων και εργασίες

 Γ΄ Γυμνασίου/ Νεοελληνική Γλώσσα

Εβδομάδα 16-20/11/2020: Υλικό μαθημάτων και εργασίες

Α. Για την άσκηση αναγνώρισης των προτάσεων (κύριες-δευτερεύουσες/ ονοματικές και επιρρηματικές): δείτε ολοκληρωμένη την άσκηση με τις λύσεις εδώ https://eclass.sch.gr/modules/units/?course=G635236&id=655230, ελέγξτε τις απαντήσεις σας και σημειώστε τις απορίες σας για την επόμενη φορά.

Β. Κείμενο 8 (σελίδα 57 σχολικού βιβλίου)

Σύμφωνα με όσα σχολιάσαμε μετά την ανάγνωση του Κειμένου 8:

Τι σημαίνει ο τίτλος του αποσπάσματος; Ποια στοιχεία του κειμένου δικαιολογούν αυτόν τον τίτλο; (γραπτά στο τετράδιο)

Γ. Συνεχίζοντας τη συζήτησή μας για τις ρατσιστικές διακρίσεις στη σύγχρονη κοινωνία, διαβάζουμε δύο πρόσφατα άρθρα από τον ηλεκτρονικό τύπο και τα επεξεργαζόμαστε όπως σημειώνεται σε κάθε περίπτωση.

1ο κείμενο: Διαβάζουμε προσεκτικά, σημειώνουμε απορίες (και λύνουμε όσες μπορούμε με τη βοήθεια λεξικού) και α) βγάζουμε πλαγιότιτλους κατά παράγραφο, β) γράφουμε την περίληψη σε 200 π. λέξεις.

Αποσπάσματα μιας συνέντευξης για τα γυναικεία δικαιώματα με την κοινωνιολόγο και καθηγήτρια Γλωσσολογίας και Επικοινωνίας στο Κολέγιο Worcester του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ντέμπορα Κάμερον

Μεταξύ άλλων, η Ντέμπορα Κάμερον λέει...

Παρότι επαναλαμβάνεται συχνά, το γενικό επιχείρημα «οι γυναίκες είστε ήδη ίσες» δεν αντέχει στην κριτική. Είναι αλήθεια ότι στα περισσότερα μέρη του κόσμου οι γυναίκες έχουν πια ίσα δικαιώματα στα χαρτιά, όμως στην πράξη διατηρούνται σημαντικές ανισότητες και ανησυχίες μήπως αυτά τα δικαιώματα καταπατηθούν. Οι γυναίκες ελέγχουν λιγότερους οικονομικούς πόρους από τους άνδρες ‒αποτελούν την πλειονότητα των φτωχών παγκοσμίως και ταυτόχρονα αντιπροσωπεύουν μια μικρή μειονότητα των υπερπλούσιων. Κερδίζουν κατά μέσο όρο λιγότερα από τους άνδρες, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουν να κάνουν πολύ περισσότερη μη αμειβόμενη εργασία στο σπίτι (οικιακά και φροντίδα παιδιών).

Ναι, υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες γένους θηλυκού, είναι όμως ελάχιστες, ενώ οι γυναίκες γενικά υποεκπροσωπούνται σε νομοθετικά σώματα διεθνώς. Υπόκεινται, επιπλέον, σε πολλές μορφές έμφυλης βίας (βιασμός, σεξουαλική επίθεση και παρενόχληση), είναι επίσης τα κατεξοχήν θύματα της ενδοοικογενειακής βίας, με τα δικαστήρια πολλές φορές να δείχνουν υπερβολική επιείκεια ακόμα και σε δράστες δολοφονιών. Σε ορισμένα μέρη και κοινότητες, πάλι, είναι αποδεκτός ο καταναγκαστικός γάμος έως και ανήλικων κοριτσιών, ακόμα και η βρεφοκτονία, αν το νεογέννητο είναι κορίτσι που «περισσεύει». Αλλά ακόμη και σε Πολιτείες των ΗΠΑ ή σε κράτη-μέλη της Ε.Ε. τα δικαιώματα των γυναικών μπορεί να απειληθούν. Τα παράπονα, τώρα, ότι ο φεμινισμός «το παράκανε» και ότι οι γυναίκες έχουν πια το «πάνω χέρι» μού θυμίζουν το ρητό «όταν είσαι προνομιούχος, η ισότητα μοιάζει με καταπίεση». Τα ντοκουμέντα και οι αριθμοί, βλέπετε, καταρρίπτουν τον ισχυρισμό ότι ο αγώνας για την ισότητα έχει κερδηθεί ήδη.

Δεν θυμάμαι καμία στιγμή στη ζωή μου που να μην πίστευα ότι οι γυναίκες είναι ίσες με τους άνδρες. Πάντα αντιδρούσα στα διάφορα σεξιστικά σχόλια και αστεία, που ήταν πολύ συνηθισμένα όταν μεγάλωνα ‒ «οι γυναίκες είστε τρομερά κακοί οδηγοί», «οι γυναίκες πρέπει να μένουν στην κουζίνα», «δεν θα σταυρώσεις ποτέ άντρα με τέτοια μυαλά» κ.λπ. Αλλά εκείνο που με έκανε συνειδητή φεμινίστρια ήταν αυτό που μου συνέβη όταν πέθανε απροσδόκητα η μητέρα μου. Ήμουν 18 ετών, είχα μόλις τελειώσει το σχολείο και σκεφτόμουν το πανεπιστήμιο, αλλά δεδομένης της κατάστασης θα έπρεπε να παραμερίσω τα σχέδιά μου και να πάρω τη θέση της –να ψωνίζω, να μαγειρεύω, να καθαρίζω, να προσέχω τον πατέρα και τα μικρότερα αδέλφια μου, τα πάντα δηλαδή. Συνέβαλα ταυτόχρονα στο οικογενειακό εισόδημα, κάνοντας μια παραδοσιακά «γυναικεία» δουλειά σε ένα δημόσιο πλυντήριο και στο τοπικό νοσοκομείο. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπήρχε κάτι συστημικά άδικο στον τρόπο μεταχείρισης των γυναικών και ότι αυτό δεν αφορούσε μόνο τα σεξιστικά αστειάκια. Ήξερα ότι κανείς δεν θα περίμενε από τον αδερφό μου να αναλάβει κάτι από αυτά, ακόμα και εάν ήταν μεγαλύτερός μου, καθώς, σε αντίθεση μ' εμένα, προείχαν οι σπουδές του, ο δε πατέρας μου δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή ότι ίσως θα μπορούσε να μαγειρέψει κάτι ή να κάνει ένα σκούπισμα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, κάποιες μέρες τουλάχιστον. Όχι, αυτές ήταν υποχρεώσεις που αναλάμβαναν αυτονόητα οι γυναίκες, άσχετα από το αν κι αυτές ήταν εργαζόμενες.

Ένας επιπλέον λόγος που δεν μπορούσα να αυτονομηθώ ήταν ότι η δουλειά στο δημόσιο πλυντήριο, μια «γυναικεία δουλειά» και άρα υποαμειβόμενη, δεν αρκούσε για να με συντηρήσει. Οπότε, επιχειρώντας να κατανοήσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, πήγα στη δημόσια βιβλιοθήκη, αναζήτησα ό,τι βιβλίο μπορούσα να βρω για φεμινισμό και γυναικεία θέματα και έμαθα ότι οι εμπειρίες μου είχαν ονόματα, όπως «διακρίσεις λόγω φύλου». Κάπως έτσι ήρθα σε επαφή με τον φεμινισμό. Αργότερα συμμετείχα σε διάφορες ακτιβιστικές ομάδες, έλαβα μέρος σε μια σειρά από δράσεις και ‒ ναι, τα κατάφερα τελικά να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο! Καθώς προανέφερα, όμως, όλο αυτό ξεκίνησε μέσα από την προσωπική μου εμπειρία και τη συνειδητοποίηση ότι «το προσωπικό είναι πολιτικό».

Φυσικά, ο κόσμος άλλαξε αρκετά από τότε που ήμουν έφηβη και ορισμένες από τις ανησυχίες που έχουν σήμερα οι νέες γυναίκες διαφέρουν από εκείνες της γενιάς μου. Εξακολουθούν, ωστόσο, να ορθώνονται μπροστά τους, με τη μία ή την άλλη μορφή, πολλά εμπόδια σαν αυτά που αντιμετώπισα εγώ πριν από μισό αιώνα. Αν θα έλεγα κάτι στις νεότερες, θα ήταν «μη σταματάτε να παλεύετε, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας».

[αποσπάσματα συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό τύπο 12/11/2020]

2ο κείμενο: Διαβάζουμε και σκεφτόμαστε:

- με ποιον τρόπο η παρακάτω είδηση προωθεί και υποστηρίζει την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη συνύπαρξη στη σύγχρονη κοινωνία; (προφορικά)

Ο 21χρονος Chris Nikic έγραψε ιστορία: έγινε ο πρώτος αθλητής με σύνδρομο Down που ολοκλήρωσε τρίαθλο τύπου Ironman

Ο Chris Nikic έγινε ο πρώτος άνθρωπος με σύνδρομο Down που ολοκλήρωσε τρίαθλο τύπου Ironman - μια από τις πιο δύσκολες ολοήμερες αθλητικές οργανώσεις παγκοσμίως- και κατάφερε να μπει στα Ρεκόρ Γκίνες. Ο 21χρονος κατόρθωσε κάτι που οι περισσότεροι θα μπορούσαν μόνο να ονειρευτούν: κολύμπησε για 2.4 μίλια, έτρεξε μαραθώνιο 26.2 μιλίων και έκανε ποδήλατο για άλλα 112 μίλια σε διάστημα 16 ωρών, 46 λεπτών και 9 δευτερολέπτων- 14 λεπτά νωρίτερα από το χρονικό περιθώριο.

«Ο στόχος επιτεύχθηκε. Ήρθε η ώρα να ορίσω καινούργιο και ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ στόχο για το 2021. Όποιος κι αν είναι, η στρατηγική παραμένει ίδια. Ένα τοις εκατό καλύτερος κάθε μέρα. […] Το καλύτερο κομμάτι όλων: νέα οικογένεια και φίλοι. Όλα σχετικά με την ευαισθητοποίηση για το σύνδρομο Down και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και για τη συνύπαρξη (“συμπερίληψη”): συνύπαρξη για όλους εμάς με όλους εσάς. Λυπάμαι που δεν απάντησα προσωπικά σε όλα τα μηνύματά σας. Είναι καταπληκτικό, αλλά έχω 33.000 νέους followers και μηνύματα από χθες. Θα προσπαθήσω να απαντήσω. Πέτυχα τον στόχο μου και τώρα θέλω να βοηθήσω άλλους σαν κι εμένα», δήλωσε μέσω Instagram.

[είδηση που δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό τύπο 11/11/2020]