Νεοελληνική Λογοτεχνία Α΄ Γυμνασίου: "Κοιτώντας τη δική μου Αθήνα"

      Αναλύοντας την ενότητα "Εικόνες της Ελλάδας..." στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς που μας πέρασε (στο δεύτερο τρίμηνο), διαβάσαμε και το κείμενο "Κοιτώντας την Αθήνα" του Τζον Φώουλς (απόσπασμα από το βιβλίο του "Ο Μάγος"). Το κείμενο αυτό ήταν η αφορμή για ένα σύνολο δραστηριοτήτων. Για παράδειγμα, δείτε εδώ τα σχετικά με την επίσκεψή μας στη φωτογραφική έκθεση "Αστική Γεωμετρία" και την αξιοποίησή της στο μάθημα: Λογοτεχνία και ... Γεωμετρία

   
    Γράψαμε όμως και τα δικά μας κείμενα για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε εμείς την Αθήνα. 

     Διαβάστε μερικά παραδείγματα:

[Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τα κείμενα είναι του Σπύρου Γιούρη (Α2) και προέρχονται από τη βόλτα μας στο κέντρο της Αθήνας, από το Θησείο ως το Νομισματικό Μουσείο, το απόγευμα της Τρίτης 24 Ιουνίου 2014].

Δήμητρα Ροδιά

"Κοιτώντας τη δική μου Αθήνα"

         Αθήνα. Τι να πει κανείς γι’ αυτή την πόλη; Μια πόλη τόσο μοναδική, γοητευτική, ιστορική. Μια πόλη στην οποία αρμόζει ο τίτλος της πρωτεύουσας μιας τόσο υπέροχης χώρας, όπως είναι η Ελλάδα. Βέβαια, αυτό ίσχυε μέχρι πριν από λίγα χρόνια, προτού γίνει μια βρωμερή δεξαμενή, γεμάτη από ένα μείγμα καυσαερίων και απορριμμάτων.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους της πόλης εκείνο που παρατηρώ είναι τα κλειστά μαγαζιά και πάνω τους κολλημένη μια κίτρινη ταμπέλα που με μεγάλα, κόκκινα, έντονα γράμματα γράφει: «Ενοικιάζεται» ή «Πωλείται».

Ακόμα, αντικρίζω άστεγους ανθρώπους, οι οποίοι μάλλον έχουν χάσει τη δουλειά τους και κάθονται συνήθως κουρνιασμένοι σε κάποια γωνιά, είτε ζητιανεύοντας είτε απλώς κρατώντας μια πινακίδα που γράφει: «ΠΕΙΝΑΩ». Βλέποντάς τους σε μια τέτοια κατάσταση, θέλω να τους βοηθήσω.

Έπειτα, συναντώ κι άλλους, εξίσου δυστυχισμένους ανθρώπους. Ανθρώπους βουτηγμένους στον ψεύτικο κόσμο των ναρκωτικών, που προσωπικά με φοβίζουν! Για το γεγονός αυτό ευθύνεται η εμφάνισή τους, το απλανές βλέμμα, το ότι είναι ρακένδυτοι, οι ρυτίδες στο πρόσωπο παρά τη νεαρή τους ηλικία. Αρκετούς από αυτούς πολλές φορές τους βλέπω να ζητιανεύουν για λίγα χρήματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επόμενη δόση τους.

Έτσι, στα μάτια τα δικά μου, η Αθήνα, την οποία συνθέτουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε συνδυασμό και με τα κτίρια -κυρίως τις πολυκατοικίες-, αν και διαθέτει κρυμμένες ομορφιές, είναι μια πόλη στην οποία δεν αισθάνομαι ασφαλής.

Ωστόσο, αυτή η Αθήνα δεν είναι η δική μου. Ποιος είπε πώς τα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε πάντα ρεαλιστικά και να μην τα ονειρευόμαστε, αναμειγνύοντας και τη φαντασία μας; Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να ονειρευόμαστε (ούτε και ο Αρπατίλαος).

Έτσι, η Αθήνα η δική μου είναι εκείνη των ονείρων μου! Είναι μια πόλη γεμάτη πράσινο, με πολλά δέντρα, λουλούδια και κατοίκους με οικολογική συνείδηση. Έπειτα, τη φαντάζομαι χωρίς όλες αυτές τις γκρίζες, μουντές πολυκατοικίες, αλλά με αρκετές μονοκατοικίες που ξεχειλίζουν από χρώμα και ανθρώπους φιλικούς, ζεστούς, καλοπροαίρετους. Επιπλέον, σκέφτομαι εκατοντάδες τουρίστες, να θαυμάζουν τους θησαυρούς της χώρας μας στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και να κολυμπούν παρέα μας στις πεντακάθαρες παραλίες, με την ήρεμη θάλασσα, βαμμένη στο χρώμα του ουρανού και τον λαμπερό, ζωοδότη ήλιο να αντανακλά πάνω της. Τέλος, ονειρεύομαι πως δεν υπάρχει η κρίση, πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι στους δρόμους έχουν βρει επιτέλους ένα ζεστό σπίτι για να μείνουν και φαγητό για να χορτάσουν.

Μερικές φορές, λοιπόν, τα μάτια μας μάς ξεγελούν και δεν μας αφήνουν να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Ό,τι βλέπουμε, μετά προσπαθούμε και να το ορίσουμε στο μυαλό μας. Όμως αυτό είναι λάθος, διότι ό,τι ορίζουμε το περιορίζουμε και έτσι δεν αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη. Ας αφαιρέσουμε λοιπόν για λίγο την αίσθηση της όρασης και τότε ας αναλογιστούμε τη δική μας Αθήνα! Πόσο διαφορετική φαντάζει τώρα!!!

Ειρήνη Σκαβάρα

Χριστίνα Παυλίδου

    “Κοιτώντας τη δική μου Αθήνα”: ένας τίτλος που κρύβει τόσες εικόνες, λέξεις και συναισθήματα που είναι δύσκολο να βρεις κάτι να ξεκινήσεις. Αθήνα... Αθήνα για μένα είναι οι κήποι, οι παλιές γειτονιές, οι αρχοντικές πολυκατοικίες, τα ψηλά κτήρια, τα μικρά μαγαζάκια, οι πλατείες, το Σύνταγμα και ο κόσμος. Χωρίς να μοιάζει με τις άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου, η πρωτεύουσα είναι ξεχωριστή.

     Όταν επισκέπτομαι τον Υμηττό, είναι σαν να μην τον έχω ξαναδεί, σαν να είναι κάτι καινούριο. Από κει μπορείς να δεις σχεδόν όλη την πόλη. Οι πολυκατοικίες, ψηλές ή μικρές, φαντάζουν σαν κουτάκια στοιβαγμένα με μεγάλη λεπτομέρεια. Ένα από τα ωραιότερα σημεία της Αθήνας είναι και το Σύνταγμα. Με τα αμέτρητα περιστέρια να πετούν και τους τσολιάδες να μας χαρίζουν τη δική τους παράσταση, αλλάζοντας θέσεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο, και, φυσικά, με τη Βουλή. Περιτριγυρισμένο από πολλά επιβλητικά κτήρια, το Σύνταγμα σίγουρα είναι κάτι το ιδιαίτερο.

     Η Αθήνα έχει μεγάλη ιστορία και είναι γεμάτη με αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία που εντυπωσιάζουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς κριτές. Καθισμένη σε μια γωνιά στο Μοναστηράκι θαυμάζω την Ακρόπολη, τόσα χρόνια εκεί, αλλά πάντα υπάρχει ένας απερίγραπτος ενθουσιασμός όταν τη βλέπεις. Η Ακρόπολη είναι πραγματικά υπέροχη και τη νύχτα, μεγαλοπρεπής και φωτισμένη, καθώς ο λαμπερός ήλιος τη νύχτα αφήνει την πόλη. Ο “ελληνικός” ήλιος της Αθήνας είναι κάτι μοναδικό και πολλές φορές κάνει τους τουρίστες να τον ζηλεύουν, αλλά και να αγαπούν τη χώρα.

     Η Αθήνα, με τον λαμπερό ήλιο, τις γειτονιές, τα σοκάκια. Η Αθήνα του σήμερα, η Αθήνα του χθες. Αυτή η πόλη, αλλιώτικη απ' τις άλλες, δίνει το φως της, τόσο λαμπερό που κρύβει τις λύπες και τις στενοχώριες. Μπορεί ο καθένας να βλέπει την Αθήνα με το δικό του τρόπο, αλλά σίγουρα η πρωτεύουσα έχει μια θέση στην καρδιά μας.

Χρήστος Παπανικολάου

Γιάννης Παναγιώτου

     Η σύγχρονη Αθήνα! Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι κάτι αξιοθαύμαστο, είναι, μάλλον, κάτι αξιοθρήνητο. Απορώ πώς κάποιοι τη θεωρούν ωραία...

    Όταν την κοιτάζω, βλέπω μόνο μια τσιμεντένια, αδιαπέραστη και αποπνικτική ζούγκλα, γεμάτη με εκατομμύρια μουντά, χλωμά, χωρίς σκοπό κουτιά, τα οποία θέλουν να θεωρούνται τόποι στέγασης. Τι να μ' αρέσει; Οι παραμορφωμένοι δρόμοι, τα στραπατσαρισμένα και τρισάθλια πεζοδρόμια, γεμάτα ακαθαρσίες και σκουπίδια; Δεν πιστεύω πως χρειάζεται να αναφέρω το απαίσιο νέφος από τα αυτοκίνητα και, γενικά, τη μόλυνση...

   Μακάρι να ήταν μόνο αυτά. Παντού τα μάτια μου συναντούν αυτές τις καρικατούρες, που κάποιοι θέλουν να τις αποκαλούν “τέχνη”, τα γκράφιτι. Γιατί να μην αντικρίζω, αντίθετα, υπέροχο πράσινο φύλλωμα, να συνδυάζεται με όλα τα χρώματα της ίριδας και να συνοδεύεται με το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών;

   Όλα μου φαίνονται δύσμορφα, χωρίς έκφραση, μουντά και ψυχρά, σαν να βρίσκομαι σε τρομερό εφιάλτη. Το μόνο που με γοητεύει στον τόπο τούτο είναι η θέα της Ακρόπολης. Είναι σαν να στέκεται αγέρωχη, ακούνητη, ανεπηρέαστη απ' όλες τις κακουχίες της εποχής. Μου φέρνει συνέχεια στο μυαλό τους αρχαίους Έλληνες, τους πρωτοπόρους των επιστημών, του θεάτρου, της φιλοσοφίας, των εφευρέσεων. Μια όαση στην έρημο, μια σανίδα σωτηρίας, μια σκιά, σχεδόν ζωντανή, σχεδόν πεθαμένη, που θυμίζει τον πολιτισμό εκείνο και δίνει την εντύπωση πως κάποτε υπήρχε, κάποτε θα ξαναϋπάρξει.


Τίμος Σπηλιώτης

(στις επόμενες μέρες θα προστεθούν και τα υπόλοιπα κείμενα)