Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018, “Ερωφίλη project”: με τη Γ΄ Γυμνασίου στο θέατρο

     Tην Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018, με 27 μαθήτριες και μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου (Γ2, Γ3, Γ6), βρεθήκαμε στο θέατρο “Σφενδόνη” για την παρακολούθηση της εξαιρετικής παράστασης “Ερωφίλη project”. Η προσέγγισή μας στην “Ερωφίλη” του Γ. Χορτάτση, αποσπάσματα της οποίας αναλύσαμε πέρσι και φέτος στην τάξη (Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου), μέσα από τη συγκεκριμένη θεατρική εμπειρία, ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό προκύπτει και από όσα εκφράστηκαν στις σχετικές γραπτές εργασίες, οι οποίες ακολούθησαν την ανταλλαγή απόψεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Μερικά αποσπάσματα των εργασιών:

“Οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί, ο καθένας στον ρόλο του. Κατάφεραν με την ερμηνεία τους να κάνουν το κοινό να είναι μέσα στην παράσταση, προκαλώντας ταυτόχρονα μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Τα σκηνικά ήταν λιτά, αλλά τα απολύτως απαραίτητα για να καταλάβει ο θεατής πού βρισκόμαστε. Επίσης, εντυπωσιακές ήταν οι κόκκινες κλωστές, που συμβόλιζαν το αίμα και τον θάνατο. Με εντυπωσίασε και η μουσική, η οποία τόνωνε τη συναισθηματική κατάσταση της κάθε στιγμής.” (Νικόλας/ Γ3)

“Η θεατρική παράσταση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ο μαντατοφόρος αφηγήθηκε τη σκηνή ανάμεσα στον Πανάρετο και τον βασιλιά. Ήταν εκπληκτικό που κατάφερε να μεταδώσει τα συναισθήματα και των δύο ηρώων, χωρίς να τους βλέπουμε. Τέλος, μου άρεσε πολύ η ερμηνεία της ηθοποιού που έπαιζε την Ερωφίλη και, κυρίως, οι εκφράσεις του προσώπου της.” (Παναγιώτα/ Γ2)

“Την Κυριακή 11 Νοεμβρίου παρακολουθήσαμε την παράσταση “Ερωφίλη project”, βασισμένη στην τραγωδία του 16ου αιώνα. Η παράσταση ήταν πολύ καλή, με εντυπωσιακές στιγμές κορύφωσης. Το ενδιαφέρον μού κίνησαν ιδιαίτερα οι κόκκινες κλωστές και ο αλληγορικός ρόλος τους, καθώς χρησιμοποιούνταν και στις στιγμές της συνάντησης Ερωφίλης-Πανάρετου, αλλά και στις σκηνές σύγκρουσης, με αποτέλεσμα να αλλάζει συνέχεια η σημασία της κλωστής, τη μία βάναυσο όπλο, την άλλη δεσμός. Τέλος, κάτι που παρατήρησα για πρώτη φορά ήταν ότι οι ηθοποιοί δεν κοιτάζονταν ούτε αγγίζονταν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα τελικά να αισθάνεται το κοινό ότι έχει καθοριστικό ρόλο στην παράσταση: όταν “αγκαλιάζονταν”, ήταν σαν αγκαλιάζουν εμάς, στις σκηνές σύγκρουσης ήταν σαν να συμμετείχαμε στην ανταλλαγή χυπημάτων...” (Χρήστος/ Γ3)

“Με το ότι οι ηθοποιοί δεν κοίταζαν ο ένας τον άλλο, αλλά κοιτούσαν πάντα μπροστά, πέτυχαν να απευθύνονται άμεσα στους θεατές, σαν το πρόσωπο στο οποίο μιλούσαν να βρισκόταν κάπου στις θέσεις των θεατών. Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν όταν μιλούσε το φάντασμα και ο προβολέας δημιουργούσε τη σκιά του στον πέτρινο τοίχο. Αυτό δημιουργούσε μια απόλυτα ταιριαστή ατμόσφαιρα με τη σκηνή εκείνη. Τέλος, μου άρεσε πολύ και ο συμβολισμός με τις κόκκινες κλωστές, που βρίσκονταν παντού στη σκηνή: συμβόλιζαν ταυτόχρονα το αίμα, τον θάνατο, αλλά και τη σχέση-δεσμό της Ερωφίλης και του Πανάρετου.” (Αλίκη/ Γ3)

“Η παράσταση κατάφερε να με παρασύρει σε έναν κόσμο μαγικό, αλλά τόσο οικείο, αφού ήδη είχαμε διδαχθεί την τραγωδία του Χορτάτση. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το βλέμμα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί δεν κοιτάζονταν μεταξύ τους, αντίθετα στέκονταν απέναντι στο κοινό, δημιουργώντας μια αμφίδρομη σχέση. Με αυτά τα βλέμματα που εισέπραττα αισθανόμουν ότι δεν ήμουν ένας απλό θεατής, αλλά μάρτυρας των τραγικών περιστατικών.” (Ηλίας/ Γ3)

“Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η σχέση ανάμεσα στην Ερωφίλη και το κανονάκι. Ήταν σαν αυτό το μουσικό όργανο να ήταν όλος ο συναισθηματικός κόσμος της Ερωφίλης. Όταν ο πατέρας της της παρέδωσε τον νεκρό Πανάρετο, ήταν ένα κατεστραμμένο κανονάκι, όπως και η συναισθηματική της κατάσταση. Η παράσταση αυτή πρόσθεσε ένα πολύ σημαντικό και ξεχωριστό λιθαράκι στη σχέση μου με το θέατρο και με εντυπωσίασε μέχρι την τελευταία στιγμή.” (Μαριλένα/ Γ3)

[θα προστεθούν αρκετά ακόμα αποσπάσματα]