Η Α΄ Γυμνασίου στην παράσταση “Φάουστ – Εγώ μέσα στον κόσμο που ζω”

     To Σάββατο 8 Μαρτίου 2014, νωρίς το απόγευμα, μια ομάδα 45 ατόμων (μαθήτριες και μαθητές του Α1 μαζί με την κ. Χατζόγλου, του Α2 και του Α5, καθώς και ορισμένοι γονείς) παρακολούθησε την παράσταση "Φάουστ- Εγώ μέσα στον κόσμο που ζω" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Τις επόμενες μέρες οι μαθήτριες και οι μαθητές του Α2 και του Α5 μετέφεραν την εμπειρία της παράστασης στην υπόλοιπη τάξη και, επιπλέον, είχαν την ευκαιρία να σχολιάσουν και να αναλύσουν τον πρώτο μονόλογο του Φάουστ, να κάνουν τις προτάσεις τους για μια δική τους θεατρική απόδοση, να δημιουργήσουν σχετικές αφίσες, αλλά και να γράψουν τις κριτικές τους για την παράσταση που παρακολούθησαν (όλα αυτά στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας). Κριτικές όμως έγραψαν και οι μαθητές του Α1, οι οποίοι, στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, επικεντρώθηκαν στο ρόλο που παίζει η "ύβρις" στην ιστορία του Φάουστ.

     Αντί για άλλα σχόλια, λοιπόν, αυτές είναι οι κριτικές παρατηρήσεις και οι δημιουργικές προτάσεις των παιδιών:

     Η παράσταση “Φάουστ – Εγώ μέσα στον κόσμο που ζω” είναι μια παράσταση δυνατή, με έντονη πλοκή, ροή και, φυσικά, με νεανική ματιά, αφού είναι διασκευασμένη ειδικά για εφήβους.

   Ξεκινώντας από τη σκηνοθεσία, θα τη χαρακτήριζα ανατρεπτική. Το ίδιο δυνατές ήταν και οι ερμηνείες των ηθοποιών, κυρίως εκείνων που κατείχαν κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμα, η απουσία του σκηνικού δεν προκάλεσε πρόβλημα, καθώς αντικαταστάθηκε από τους έντονους διαλόγους και μονολόγους και τα συνεχόμενα ερωτήματα που γεννιούνταν στον θεατή. Έτσι, ένα από τα καλύτερα στοιχεία της παράστασης ήταν και το σενάριο. Αναπάντεχη έκπληξη ήταν και το ότι μερικοί ηθοποιοί αναλάμβαναν, κατά τη διάρκεια κάποιων σκηνών, και τους ρόλους των μουσικών και των τραγουδιστών.

   Η γενική μου εντύπωση από την παράσταση είναι εξαιρετική. Κατά τη γνώμη μου, είναι πραγματικά μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς. Βέβαια, στο τέλος θα είναι ιδιαίτερα προβληματισμένος, θα έχει μείνει με κάποια αναπάντητα ερωτήματα και θα έχει την ανάγκη να τη δει τουλάχιστον μία φορά ακόμη. Όσον αφορά το τελευταίο, πιστεύω πως αυτό είναι τελικά και το κριτήριο που χαρακτηρίζει μια παράσταση επιτυχημένη. (Δήμητρα Ροδιά)

[H πρόταση του Σπύρου Γιούρη από το Α2 

για μια αφίσα της παράστασης που παρακολουθήσαμε...]

      Η θεατρική παράσταση “Φάουστ – εγώ μέσα στον κόσμο που ζω” είναι μια διασκευή για εφήβους του διάσημου έργου του Γκαίτε (“Φάουστ”). Η σκηνοθέτιδα Τζωρτζίνα Κακουδάκη πέτυχε να διασκευάσει το έργο, ώστε να γίνει αρκετά προσιτό και ελκυστικό στο εφηβικό κοινό, χρησιμοποιώντας κατάλληλα τόσο τους διαλόγους όσο και τον μονόλογο (του Φάουστ κυρίως). Επειδή ακριβώς η παράσταση απευθύνεται σε εφήβους, δίνει έμφαση στους διαλόγους, για να κάνει το έργο πιο ζωντανό και ενδιαφέρον. Δεν λείπουν όμως και οι μονόλογοι, ώστε να εκφράζονται οι σκέψεις των προσώπων. Οι πέντε ηθοποιοί της ομάδας 4ftrontal ήταν, κατά τη γνώμη μου, πάρα πολύ πειστικοί και κάποιοι εναλλάσσονταν στους ρόλους τους με πολύ ευρηματικό τρόπο.

    Η σκηνογραφία της παράστασης ήταν λιτή και αφαιρετική. Συγκεκριμένα, στη σκηνή υπήρχαν μόνο τα μουσικά όργανα των ηθοποιών, αφού η σκηνοθέτιδα είχε επιλέξει μια παράσταση στην οποία η μουσική είχε κυρίαρχο ρόλο. Τα ροκ τραγούδια που ακούγονταν κατά τη διάρκεια της παράστασης έδιναν ζωντάνια και παλμό στο έργο. Όσον αφορά την ενδυματολογία, υπήρχε ένας πολύ ενδιαφέρων συνδυασμός ενδυμάτων με στοιχεία κοστουμιών εποχής και σύγχρονων νεανικών ρούχων. Κάποια μάλιστα ενδύματα είχαν συμβολική σημασία και φανέρωναν στοιχεία του χαρακτήρα που υποδυόταν ο ηθοποιός που τα φορούσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η γούνα που φορούσε ο Διάβολος, η οποία συμβολίζει το απάνθρωπο και την εξουσία. Επιπλέον, η κίνηση των ηθοποιών πάνω στη σκηνή ήταν έντονη και, σε κάποια σημεία, θύμιζε τον αγχωτικό τρόπο με τον οποίο κινούνται οι σύγχρονοι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις.

     Γενικά, παρ' όλο που σε κάποια σημεία η εναλλαγή των σκηνών προκαλούσε κάποια σύγχυση και, προσωπικά, με δυσκόλεψε, η παράσταση μου άρεσε πολύ και πραγματικά την απόλαυσα. (Σπύρος Γιούρης)

[...και μια δεύτερη πρόταση του Σπύρου, 

μια αφίσα για μια υποθετική, περισσότερο "παραδοσιακή", θεατρική απόδοση του έργου]

Το έργο “Φάουστ – Εγώ μέσα στον κόσμο που ζω” που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ όμορφο. Το σενάριο ήταν ενδιαφέρον και κρατούσε σε αγωνία το θεατή. Επιπλέον, ήταν συναρπαστικό το γεγονός ότι μόνο τέσσερις ηθοποιοί, χωρίς ιδιαίτερες ενδυμασίες και χωρίς σκηνικά, μόνο με μια κιθάρα και ένα μικρόφωνο, κατάφεραν να αποδώσουν και να παρουσιάσουν τόσο καλά και την ιστορία και το νόημα, το μήνυμα του έργου, καθώς επίσης και να προβάλουν τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του. Το έργο του Γκαίτε είναι ένα δύσκολο έργο στην κατανόηση, αλλά σε αυτή την παράσταση ήταν πολύ σωστά αποδοσμένο. Πολλά συγχαρητήρια σε όσους εργάστηκαν και συμμετείχαν σε αυτή την παράσταση! (Βασιλική Αρενίκη)

Η παράσταση αυτή ήταν πολύ όμορφη. Η σκηνοθεσία, η ερμηνεία των ηθοποιών και η μουσική ήταν στοιχεία εξίσου καλά. Μόνο η ενδυματολογία δεν μου φάνηκε τόσο πετυχημένη, αφού από τους πέντε ηθοποιούς οι τρεις φορούσαν φανταχτερά ρούχα και οι άλλοι δύο πολύ απλά”. (Νίκη Γλυνού)

 Κατά τη γνώμη μου, η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν πολύ καλή. Πιο πολύ μου άρεσε που δεν υπήρχαν παρασκήνια, οπότε οι ηθοποιοί χρειαζόταν να παίζουν πολλούς ρόλους με τα ίδια κοστούμια. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλά σκηνικά, παρά μόνο φώτα και οι κονσόλες μουσικής με το λάπτοπ, αυτό το γεγονός έκανε την παράσταση πολύ μοντέρνα. Οι ηθοποιοί πιστεύω ότι ερμήνευσαν πολύ καλά κάθε ρόλο, χωρίς λάθη. Το σενάριο ήταν ωραίο, αλλά είχε και κάποια δυσνόητα σημεία. Εγώ θα συνιστούσα την παράσταση σε συνομήλικούς μου ή και σε μεγαλύτερους, λόγω του νοήματος. (Γιάννης Ηλιόπουλος)

Πιστεύω ότι αυτή ή θεατρική παράσταση ήταν ξεχωριστή σε σχέση με άλλες που έχω δει. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι, ενώ οι ηθοποιοί ήταν μόνο πέντε, άλλαζαν ρόλο μπροστά μας. Επίσης, η απλότητα του σκηνικού, το μαύρο φόντο, μου έφερε στο μυαλό τη μονοτονία της ζωής. Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι ότι, βγαίνοντας από την παράσταση, είχαν περάσει μέσα μας κάποια σημαντικά μηνύματα. (Ηρώ Θέμελη)

[H αφίσα του Δημήτρη Ζαγοραίου/ Α2]

Η παράσταση μου άρεσε αρκετά. Μου άρεσε το ότι από απλά πράγματα, όπως το λάπτοπ, δύο μικρόφωνα και μια ηλεκτρική κιθάρα, έβγαινε η ωραία μουσική της παράστασης και τα τραγούδια των ηθοποιών. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι το ότι οι ηθοποιοί άλλαζαν ρόλο πάνω στη σκηνή χωρίς να αλλάζουν ρούχα, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνω πάντα τι γίνεται. (Ελένη Καλιβάτσι)

Η παράσταση “Φάουστ” που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ ωραία, γιατί από αυτή παράλληλα αντλούμε στοιχεία για τη ζωή του Φάουστ. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν πως ο Φάουστ πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, για να κερδίσει τη νεότητα. Αυτό δείχνει την αιώνια επιθυμία του ανθρώπου να διατηρηθεί νέος. Η πλοκή ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά σε κάποια σημεία δυσκολεύτηκα να την καταλάβω. Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν καλή, όμως τα σκηνικά ήταν πολύ λιτά. Πρωτότυπη ήταν και η επιλογή του σκηνοθέτη να προσθέσει τραγούδια στην παράσταση, αν και πιστεύω ότι δεν ταίριαζαν με το όλο κλίμα της. (Μαρία Αλεφάντου)

Πριν από λίγες μέρες, παρακολούθησα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την παράσταση “Φάουστ – εγώ μέσα στον κόσμο που ζω”. Παρουσιάζει έναν άνθρωπο που ξοδεύει όλη του τη ζωή κλεισμένος στον εαυτό του, ψάχνοντας όλες τις γνώσεις του κόσμου, και, όταν τα μαθαίνει όλα, και πάλι δεν είναι ευτυχισμένος. Γι' αυτό κάνει μια συμφωνία με τον Διάβολο, να του παραδώσει την ψυχή του όταν ο Διάβολος θα τον κάνει να νιώσει ευτυχισμένος. Έτσι, ξεκινούν το ταξίδι τους.

Στο θεατρικό έργο συμμετέχουν πέντε ηθοποιοί, δύο κοπέλες και τρεις άντρες, που ανέλαβαν δύσκολους ρόλους. Στη σκηνή δεν υπήρχαν έπιπλα και έτσι έπρεπε συχνά να κάνουν παντομίμα. Και οι πέντε ηθοποιοί φορούσαν αρκετά περίεργα ρούχα (γούνες, μακριά γάντια σε πολλά χρώματα), που σίγουρα δεν θα τα φορούσαν απλοί και συνηθισμένοι άνθρωποι. Οι ηθοποιοί δεν είχαν βοήθεια στο φωτισμό ή στον ήχο. Τα έκαναν όλα μόνοι τους, χρησιμοποιώντας μια κονσόλα για να παίζουν μουσική, ενώ τραγουδούσαν οι ίδιοι τα τραγούδια της παράστασης. Τέλος, οι χορογραφίες ήταν σε γρήγορο ρυθμό, μα απλά ωστόσο τρελά βήματα, όπως π.χ. να γυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλο. Γενικά, θεωρώ πως η παράσταση ήταν παράδοξη, όμως οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι στους ρόλους τους. (Βασιλική Ζυγουράκη)

[H αφίσα της Κατερίνας Πρίφτη/ Α5]

Το θεατρικό “Φάουστ” ήταν μια πολύ ωραία και περίεργη παράσταση, που ήθελε να μεταδώσει πολλά μηνύματα. Οι ηθοποιοί μπορούσαν μόνο με μερικές κινήσεις και την αλλαγή του ύφους τους, να αλλάξουν ρόλους μέσα σε δευτερόλεπτα. Το σκηνικό ήταν απλό και άδειο, μόνο μια κιθάρα, ένα λάπτοπ, ένα αρμόνιο και μερικά μικρόφωνα. Ο φωτισμός ήταν πολύ ωραίος και οι σκιές στους τοίχους ήταν τρομαχτικές. Θα το πρότεινα σε κάποιον που νομίζει ότι χωρίς πολλά σκηνικά και εξοπλισμό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μια παράσταση. (Τάσος Δημητρόγλου)

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα λόγω της πλοκής της. Δεν λειτουργούσε με κανένα σκηνικό και με αυτόν το τρόπο μας μετέδιδε τη λιτότητα εκείνης της εποχής. Πάνω στη σκηνή συμμετείχαν μόνο πέντε ηθοποιοί, που είχαν αναλάβει όμως πολλούς ρόλους, καθώς επίσης και οι ίδιοι ασχολούνταν με τη μουσική (κιθάρα, τραγούδι κ.λπ.). Με αυτόν το τρόπο η παράσταση ήταν πιο ελκυστική για τους θεατές. Τέλος, σε μερικά σημεία η παράσταση δεν έδινε όλα τα απαραίτητα στοιχεία στους θεατές, ώστε να μπορούν να φανταστούν και δικές τους εκδοχές, που τελικά απαντιούνται προς το τέλος. Γενικότερα, η παράσταση μου άρεσε πολύ, κυρίως επειδή μου δίδαξε ότι δεν πρέπει να παρασυρόμαστε εύκολα προς το κακό. (Ιωάννα Βράκα)

 Η παράσταση “Φάουστ” που παρακολουθήσαμε ήταν εξαιρετική και σίγουρα μας μετέδωσε όσα μηνύματα έπρεπε το έργο να δώσει. Οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τέλεια το ρόλο τους και υπήρχε επικοινωνία με το κοινό. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν τα ροκ τραγούδια της παράστασης, που δεν ταίριαζαν τόσο με το όλο σύνολο. (Νεκτάριος Αναστασίου)

Το έργο που είδαμε ήταν ο “Φάουστ” του Γκαίτε. Η παράσταση κράτησε περίπου μία ώρα, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι κακό. Η παράσταση δεν είχε σκηνικό, ούτε πολλά ειδικά εφέ. Οι ηθοποιοί ήταν λίγοι και δεν άλλαζαν ρούχα, έκαναν διαφορετικά πρόσωπα με τα ίδια ρούχα. Το τέλος ήταν απότομο και γενικά η παράσταση ήταν λίγο βαρετή. (Λευτέρης Ανδρεόλας)

[H αφίσα της Ειρήνης Σκαβάρα/ Α5]

Η θεατρική παράσταση “Φάουστ” ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Η σκηνοθέτις κατάφερε να στήσει αριστοτεχνικά την παράσταση και να αξιοποιήσει κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα των ηθοποιών και να στέλνει σημαντικά μηνύματα στο κοινό.

Δεν υπήρχαν σκηνικά, παρά μόνο ένας υπολογιστής και μουσικά όργανα, έτσι ώστε ο καθένας μας μπορούσε να στήσει με τη φαντασία του ολόκληρη τη σκηνή. Ο χαρακτήρας των ηθοποιών αποτυπωνόταν στην ενδυμασία τους. Περισσότερη εντύπωση από όλη την παράσταση μου έκαναν: ο εντυπωσιακός φωτισμός, που σχημάτιζε τη σκιά των ηθοποιών, ο διάβολος, του οποίου ο χαρακτήρας ήταν αντίθετος με την εξωτερική του εμφάνιση και το χαμόγελό του, η μουσική, αλλά και τα ασαφή μηνύματα και ερωτήματα που έβγαζε η παράσταση, τα οποία κατόρθωναν να σε ελκύσουν να τα κατανοήσεις και να τα απαντήσεις.

Η παράσταση ήταν μια ξεχωριστή και εντυπωσιακή εμπειρία για μένα. (Αθηνά Δελδήμου)

Αυτή η θεατρική παράσταση μας άφηνε αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να την καταλάβουμε. Όμως, όσον αφορά τη μουσική και τη χορογραφία, ταίριαζαν απόλυτα στην παράσταση. Επίσης, οι ερμηνείες των ηθοποιών σου έδιναν να καταλάβεις τα συναισθήματά τους. Η ενδυματολογία ήταν λίγο περίεργη για τους ρόλους. Πιστεύω ότι θα μπορούσαν να τοποθετήσουν στη σκηνή μερικά πιο ταιριαστά αντικείμενα και όχι μια κονσόλα ήχου. (Αναστασία Γιαννώτα)

 Η ιστορία (το σενάριο) ήταν πολύ καλή, αν και νομίζω για λίγο μεγαλύτερους ανθρώπους, επειδή ήταν δυσνόητη. Όμως αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη σκηνοθεσία, καθώς επειδή ήταν “διασκευασμένη για εφήβους” είχε μέσα λεξιλόγιο που δεν το περιμένεις και ηλεκτρική κιθάρα, κάτι που έρχεται σε τέλεια αντίθεση με ένα κλασικό έργο. (Κωνσταντίνος Αθανασίου)

[H αφίσα του Γιάννη Παναγιώτου/ Α5]

Η παράσταση ήταν ωραία, αν και άφηνε αρκετές απορίες στο κοινό. Οι ηθοποιοί έπαιζαν πολύ πειστικά. Χωρίς να αλλάζουν κάτι πάνω τους, κάθε φορά αλλάζοντας απλώς τη συμπεριφορά τους, μπορούσαν και έδειχναν στο κοινό ποιοι ήταν. Ήταν ωραία τοποθετημένοι πάνω στη σκηνή και φρόντιζαν να καλύπτουν όλο τον χώρο. Ήταν ντυμένοι με απλά και ωραία ρούχα, τα οποία αναδείκνυαν την προσωπικότητά τους.

Πάνω στη σκηνή, από την άλλη, δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ένα λάπτοπ, μικρόφωνα, μουσικά όργανα και ένα σύστημα ηχείων. Στο πίσω μέρος, τα μόνα εφέ που μπορούμε να πούμε ότι είχε ήταν οι σκιές των ηθοποιών, ανάλογα με τα φώτα που στρέφονταν πάνω τους. Όμως εμένα μου άρεσε.Ήταν πολύ ωραία ιδέα να παίζουν μουσική οι ηθοποιοί κατά τη διάρκεια της παράστασης. Εκείνοι έκαναν σχεδόν τα πάντα. Η χορογραφία πάλι ήταν απλή.

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Το αποτέλεσμα ήταν αρκετά θεαματικό, όχι από την άποψη των εφέ, αλλά γενικά. Ο Διάβολος έπαιζε πιο ωραία από όλους. (Δημήτρης Ζαγοραίος)

Πριν από μερικές μέρες, παρακολούθησα το θεατρικό έργο “Φάουστ”. Μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καθώς ήταν μια αναζήτηση της ευτυχίας. Μου άρεσε η σκηνοθεσία, καθώς το θεατρικό μού άφησε αναπάντητα ερωτήματα, ενώ η πλοκή δεν ήταν ξεκάθαρη. Οι ηθοποιοί ήταν καλοί στην ερμηνεία τους και εντυπωσιάστηκα που έπαιζαν παραπάνω από έναν ρόλους ο καθένας. Αυτό που μου φάνηκε αδιάφορο ήταν ο φωτισμός, ο οποίος ήταν μονότονος. Σε γενικές γραμμές, ήταν μια ωραία, αινιγματική παράσταση, την οποία θα πρότεινα σε συνομήλικους και μεγαλύτερούς μου. (Δανάη Θέου)

 Πιστεύω ότι το θεατρικό που παρακολουθήσαμε ήταν πολύ ενδιαφέρον, από άποψη περιεχομένου, αλλά και από άποψη σκηνοθεσίας. Οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί στους ρόλους τους, κι ας ήταν λίγοι. Προσωπικά, μου άρεσε η ζωντανή μουσική και τα τραγούδια, αλλά και οι αφηγήσεις και οι διάλογοι. Γενικότερα, πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης και οι συντελεστές έχουν δουλέψει πολύ σκληρά για ένα καλό αποτέλεσμα και τα κατάφεραν, αφού κατάφεραν να κρατήσουν εμένα και τους συμμαθητές μου σε αγωνία και ενδιαφέρον για την παράσταση και τη συνέχειά της. (Ελένη Λαπούρτα)

[H αφίσα της Ευαγγελίας Παπουτσή/ Α5]

Η παράσταση που παρακολούθησα ήταν πολύ καλή. Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια, ενώ ήταν πολύ ωραία η μουσική και το ότι οι ηθοποιοί τραγουδούσαν. Το μακιγιάζ ήταν, πιστεύω, το καλύτερο, αφού αντιστοιχούσε στον κάθε ρόλο της παράστασης. (Παυλίνα Καρλατήρα)

Η παράσταση που είδαμε μου άρεσε πάρα πολύ. Οι ηθοποιοί, αν και ήταν λίγοι, ερμήνευσαν όλους τους ρόλους, ήταν πολύ καλοί και είχαν πολύ ωραία φωνή. Μου άρεσε, επίσης, ότι ανάμεσα στα λόγια που έλεγαν οι ηθοποιοί μεσολαβούσαν και τραγούδια. Το μοναδικό μειονέκτημα που παρατήρησα είναι πως στο τέλος το έργο εξελίχθηκε πολύ γρήγορα και δεν κατάλαβα τι έγινε. Γενικότερα, πιστεύω πως ο “Φάουστ” ήταν μια πολύ ωραία παράσταση. (Αντιγόνη Γεωργίτση)

Γενικά, το θεατρικό μου άρεσε. Αρχικά, βέβαια, δεν μου άρεσε πολύ, αφού το σκηνικό ήταν πολύ σκοτεινό και δεν υπήρχε πολύς κόσμος στη σκηνή, παρά μόνο ο Διάβολος. Στη συνέχεια, άρχισε να γίνεται ενδιαφέρον με την είσοδο του Φάουστ, ο οποίος μιλούσε για τη ζωή του και είπε πως, αν και είχε τόσες γνώσεις, δεν τον ευχαριστούσαν. Ολόκληρο το θεατρικό ήταν μυστηριώδες και ο φωτισμός, καθώς προχωρούσε η παράσταση, έγινε σημαντικός, αφού οι σκιές των ηθοποιών φαίνονταν πίσω στον τοίχο. (Άντζελα Ζέκια)

Πιστεύω πως η παράσταση, ως σύνολο, ήταν μια ωραία παραγωγή. Οι ηθοποιοί έπαιζαν πολύ καλά τους ρόλους τους και, παρόλο που ήταν ανατριχιαστικοί, τους έδιναν μια ιδέα χιούμορ. Το σκηνικό ήταν πολύ λιτό, όχι όμως ελλιπές, κι αυτό γιατί ο φωτισμός δημιουργούσε σκιές οι οποίες γέμιζαν τον χώρο, καθώς ξεχώριζαν από την υπόλοιπη σκηνή. Τα ρούχα των ηθοποιών ήταν περίεργα κι όμως εντυπωσιακά και χαρακτήριζαν τους ρόλους. Η μουσική, τώρα, είναι ένα κομμάτι που δεν μου άρεσε, αλλά μπορώ να πω ότι ταίριαζε στο ύφος της παράστασης. (Αριάδνη Γούναρη)

[H αφίσα της Μαργαρίτας Σαρρή/ Α5]

Κατά την άποψή μου, η παράσταση ήταν πολύ καλοσκηνοθετημένη, οι ηθοποιοί πολύ καλοί και κατάφεραν να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους με επιτυχία. Η σκηνογραφία ήταν λιτή και η ενδυματολογία μοντέρνα και νεανική. Η μουσική έμπαινε πάντα εύστοχα στα σημεία που έπρεπε και ήταν εντυπωσιακή. (Κωνσταντίνος Τασάκος)

Η παράσταση θα μπορούσε να έχει ένα πιο ρεαλιστικό σκηνικό και περισσότερους ηθοποιούς. Έπρεπε, επίσης, να είναι πιο εύκολη στην κατανόηση, γιατί κατάλαβα λίγα πράγματα. Τέλος, οι ηθοποιοί μου φάνηκαν τρομαχτικοί με τον τρόπο που ήταν βαμμένοι. (Χρήστος Παππάς)

Το έργο που παρακολουθήσαμε μου άρεσε αρκετά, γιατί πιστεύω πως μου έδωσε ένα ηθικό δίδαγμα, το οποίο είναι "να μην αφήνεις τις ικανότητές σου κάπου αλλού". Ο Φάουστ στηρίχτηκε στο διάβολο και, έτσι όπως κατάλαβα, δεν βρήκε την πραγματική ευτυχία που θα ήθελε. Το μόνο που θα ήθελα παραπάνω στο έργο είναι ένα σαφές τέλος, γιατί στο τέλος δεν κατάλαβα πολύ καλά τι έγινε, αν και μας το εξήγησε η καθηγήτριά μας. (Χρήστος Γεωργίου)

Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν πολύ καλή και αποτύπωνε αυτό που ήθελε να δείξει η παράσταση. Το μόνο που έχω να πω σχετικά με την ερμηνεία είναι ότι στην αρχή, στον πρώτο μονόλογο του Φάουστ, θα ήθελα διαφορετικό ύφος. Το σκηνικό μου φάνηκε κατάλληλο για το είδος του έργου, αλλά δεν μου άρεσε πολύ η αλλαγή των σκηνών, γιατί μου φάνηκαν απότομες και με πολλή ένταση. Η ενδυματολογία ήταν πολύ καλή, γιατί παρουσίαζε και τη ροκιά του έργου αλλά και τον ρόλο του καθενός. Η μουσική και η κίνηση (χορογραφία) ήταν πολύ ωραία στοιχεία και ως ιδέα, αλλά και ως προς την απόδοσή τους από τους ηθοποιούς. Πολύ καλή παράσταση, μπράβο σε όλους σας! (Δημήτρης Φέρτης)

[H αφίσα της Χριστίνας Παυλίδου/ Α5]

Ο Φάουστ είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και μπορώ να πω πως η παράσταση αντεπεξήλθε -αν και όχι πλήρως- στις προσδοκίες μου. Η σκηνοθεσία και η ενδυματολογία ήταν εντυπωσιακές. Ειδικότερα, η ενδυματολογία ήταν πρωτότυπη και μοντέρνα και οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τον ρόλο τους εξαιρετικά, πραγματικά ταλαντούχοι... Θεωρώ, παρόλα αυτά, ότι σε ορισμένα σημεία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ξεχωριστή μουσική επένδυση, αφού ένιωσα πως δεν ταίριαζε απόλυτα με το υπόλοιπο σύνολο. Τελειώνοντας, πιστεύω πως η παράσταση παρουσιάζει και αναλύει ζητήματα που απασχολούν ανθρώπους της σύγχρονης εποχής. Συγχαρητήρια, κ. Κακουδάκη! (Πολύδωρος Ταμτάμης)

 Η πρωτοτυπία της συγκεκριμένης παράστασης ήταν ότι οι ηθοποιοί ήταν πέντε και χειρίζονταν μόνοι τους το φωτισμό και τον ήχο. Ένα ελάττωμα ήταν ότι το σενάριο δεν ήταν αρκετά σαφές, ειδικά στο τέλος του έργου. Επίσης, καθώς η απόδοση ήταν για εφήβους, ήταν λίγο διαφορετική από το πρωτότυπο, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι κακό. Οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, ήξεραν να χειριστούν την ένταση της φωνής τους και απέδωσαν το σενάριο πολύ καλά. Ήταν μια ωραία εμπειρία. (Αννέτα Βρετού)

Η σκηνοθεσία ήταν μοντέρνα, σε αρκετά σημεία υπήρχε μουσική, δεν υπήρχαν όμως σκηνικά ή άλλα στοιχεία που μας τοποθετούν στον χώρο και στον χρόνο, εκτός από την ενδυματολογία που έδειχνε ότι αναφερόταν στη σύγχρονη εποχή. Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν εξαιρετική, αλλά αυτό που δεν μου άρεσε ήταν το σενάριο, που σε πολλά σημεία φαινόταν να αποτελείται από ασύνδετα μηνύματα. (Γιάννης Παναγιώτου)

[H αφίσα της Χρύσας Συροπούλου/ Α5]

 Η παράσταση συνολικά ήταν πολύ ωραία, αν και υπήρχαν μερικά στοιχεία όχι τόσο καλά σκηνοθετημένα. Συγκεκριμένα, η σκηνοθεσία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και έξυπνη, η κίνηση και η έκφραση των πρωταγωνιστών, ωστόσο, θα μπορούσαν να αποδοθούν καλύτερα. Βέβαια, αυτό που με εντυπωσίασε από την ερμηνεία των ηθοποιών είναι ο τρόπος με τον οποίο άλλαζε ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά τους. Η σκηνή, παρόλο που ήταν μικρή σε μέγεθος και δεν διέθετε παρά μόνο λίγα μουσικά όργανα, άλλαζε από λεπτό σε λεπτό από τα φώτα και από τον τρόπο με τον οποίο την αξιοποιούσαν οι ηθοποιοί. Η μουσική ήταν, για μένα, το καλύτερο μέρος της παράστασης, διότι, πάνω απ' όλα, ήταν ζωντανή και, δεύτερον, κάθε τραγούδι ταίριαζε ακριβώς σε κάθε αλλαγή σκηνής. Έτσι, προκαλούσε μια έκπληξη και χαρά, διότι μέσα από τις νότες το κοινό καταλάβαινε καλύτερα τη συγκεκριμένη σκηνή. Το συναίσθημα της έκπληξης κυριαρχούσε σε όλη την παράσταση και αυτό την έκανε πιο ενδιαφέρουσα. (Παναγιώτης Ταβλάς)

Αυτή η παράσταση είχε και καλά και κακά στοιχεία. Ένα καλό ήταν ότι ο Φάουστ δεν έκρυψε τα συναισθήματά του και φίλησε την κοπέλα που αγαπούσε. Μου άρεσε επίσης γιατί είχε κάτι το ρεαλιστικό όταν εμφανιζόταν ο διάβολος. Αυτό που δεν μου άρεσε τόσο ήταν η σκηνοθεσία του έργου. Όταν βγήκα από το θέατρο, δεν είχα καταλάβει τι ήθελε να μας πει. Όταν όμως επέστρεψα στο σπίτι μου, με λίγη σκέψη, τα κατάλαβα όλα. (Δημήτρης Βράκας)

Εμένα γενικά μου άρεσε η παράσταση, αν και νομίζω πως η απόδοσή της ήταν λίγο περίεργη. Ένα θετικό που είχε αυτή η παράσταση ήταν ότι μας διεύρυνε τη φαντασία, αλλά και παράλληλα μας έκανε να σκεφτούμε και μας κίνησε το ενδιαφέρον. Επιπλέον, είχαμε την ευκαιρία να συσχετίσουμε κάποια πράγματα που κάναμε στο μάθημα της Οδύσσεια και, με αυτό τον τρόπο, να ξαναθυμηθούμε τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Όμως, εκτός από τα θετικά αυτά, η παράσταση είχε για μένα και ένα αρνητικό. Αυτό ήταν το απότομο τέλος, με αποτέλεσμα να μείνει ο θεατής με απορίες. (Σωτήρης Αδριανός)

Αυτό είναι το φυλλάδιο που συνόδευσε την παρακολούθηση της παράστασης:
Σάββατο 8 Μαρτίου 2014/  Θέατρο του Νέου Κόσμου

Η Α΄ Γυμνασίου στην παράσταση 

“Φάουστ – Εγώ μέσα στον κόσμο που ζω”

(το έργο του Γκαίτε σε ελεύθερη διασκευή για εφήβους)

Ο Φάουστ...

O ΦΑΟΥΣΤ είναι πιθανότατα ιστορικό πρόσωπο που έζησε τον 16ο αιώνα στη Γερμανία και αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του ανήσυχου και ερευνητικού πνεύματος του ανθρώπου της Αναγέννησης. Ήταν ένας παράξενος άνθρωπος, που περιόδευε στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και εμφανιζόταν ως γιατρός, αλχημιστής, αστρολόγος, θαυματοποιός και μάγος. Γρήγορα απέκτησε μεγάλη φήμη και τα κατορθώματά του έγιναν λαϊκός θρύλος. Το 1587 μάλιστα τυπώθηκε και μια λαϊκή φυλλάδα, που απέδιδε τα κατορθώματά του στη συμμαχία του με τον Διάβολο, στον οποίο είχε πουλήσει την ψυχή του.

Ο Γκαίτε...

Johann Wolfgang von Goethe: Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος και μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές φυσιογνωμίες (1749-1832). Βαθύς γνώστης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αλλά και των δημοτικών τραγουδιών, εξέφρασε σε πολλές περιπτώσεις τα φιλελληνικά του αισθήματα. Από τα έργα του τα πιο γνωστά και περισσότερο μεταφρασμένα είναι ο Βέρθερος και κυρίως ο Φάουστ. Ο Φάουστ έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Γ. Στρατήγη, τον Αριστ. Προβελέγγιο, τον Αλ. Ραγκαβή, τον Κ. Χατζόπουλο, τον Δ. Λάμψα, τον Ν. Καζαντζάκη κ.ά.

Ο Φάουστ του Γκαίτε...

Αναπλάθοντας τους θρύλους για τον Φάουστ, δυο αιώνες αργότερα ο Γκαίτε δημιουργεί τον δικό του Φάουστ, ένα από τα μεγαλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το πρώτο μέρος —που είναι και το πιο σημαντικό— δημοσιεύτηκε το 1808. Στην ποιητική αυτή σύνθεση που έχει θεατρική μορφή με υπόθεση και δράση χωρισμένη σε σκηνές, με πρόσωπα και με βαθιές φιλοσοφικές προεκτάσεις, ο Γκαίτε κάνει τον Φάουστ αιώνιο σύμβολο της τιτανικής βούλησης του ανθρώπου και της ακόρεστης επιθυμίας του να γνωρίσει όλα τα μυστικά, να δώσει απάντηση σε όλα τα προβλήματα της ζωής.

...Και η παράσταση που παρακολουθήσαμε...

Με μια νεανική ματιά πάνω στον Φάουστ ολοκληρώνεται, από τη σκηνοθέτη και θεατροπαιδαγωγό Τζωρτζίνα Κακουδάκη και την ομάδα 4Frontal, η «τριλογία της ουτοπίας». Σε συνέχεια των δύο προηγούμενων παραστάσεων, Όρνιθες και ΄Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, που συνδύασαν τη θεατρική πράξη και τη νέα παιδαγωγική, έρχεται ο Φάουστ, με την επιστημονική έκρηξη της εποχής του Διαφωτισμού, για να διερευνήσει την προσωπική ευθύνη του ανθρώπου μέσα στον κόσμο που ζει, στην προσπάθειά του να εξηγήσει με τη σκέψη του πολλά από τα φυσικά φαινόμενα του κόσμου γύρω του.

Αυτό όμως του δημιουργεί ένα πολύ ‘εφηβικό’ υπαρξιακό άγχος: ποιος είμαι, τι θέλω, τι μου ταιριάζει, τι συνέπειες έχω, τι είναι η ευτυχία και τι τίμημα έχει; Το ερώτημα που θέτει ο Φάουστ είναι διαρκείας και απασχολεί τον άνθρωπο σε όλες τις ηλικίες: Τι θέλω να είμαι μέσα στον κόσμο που ζω.

Στη σκηνή οι 5 νέοι ηθοποιοί της ομάδας 4frontal, σαν μία ροκ μουσική μπάντα, με τα υλικά του θεάτρου και της μουσικής, επιχειρούν να απαντήσουν, μέσω της ιστορίας ενός ανθρώπου που θέλησε να γνωρίσει τον κόσμο και το πλήρωσε με την ίδια του την ψυχή…

Μετά την παράσταση:

1. Ας προσπαθήσουμε να φέρουμε στο μυαλό μας την ιστορία που παρακολουθήσαμε. Μπορούμε να την παρουσιάσουμε σε κάποιον που δεν τη γνωρίζει;

2. Αυτές είναι μερικές φράσεις από διάφορα σημεία της παράστασης:

«Μόνο όποιος έχει τη γνώση είναι ευτυχισµένος»

«Ο νους ήταν πρώτα… όχι, ο λόγος… όχι, η δράση… όχι, η πράξη…»

«Όποιος απόψε δεν πετάξει, ποτέ του δεν πετά»

« Σ’ εκείνο που µου λείπει πώς θα φτάσω;»

«Δεν µπορώ να µην πληρώσω για τις πράξεις µου…»

« Ό,τι δεν έχεις τρέχεις και ζητάς, για ό,τι έχεις όλο κλαις, όλο πονάς»

«Ό,τι κερδίζεις χωρίς µόχθο είναι φορτίο βαρύ»

«Θέλω ό,τι δεν µπορεί να γίνει»

Ποια από αυτές σας εκφράζει περισσότερο/ σας φαίνεται περισσότερο ενδιαφέρουσα. Γιατί;

Υπάρχει κάποια άλλη φράση που σας έμεινε στο μυαλό; Ποια;

3. Μπορείτε να συμπυκνώσετε σε πέντε λέξεις το νόημα της παράστασης (όπως την καταλάβατε εσείς);

4. Χαρακτηρίστε με μία λέξη την παράσταση:

5. Μπορείτε να γράψετε μια ολοκληρωμένη κριτική της παράστασης, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της (σκηνοθεσία, ερμηνεία ηθοποιών, σκηνογραφία-ενδυματολογία, μουσική, χορογραφία...)

ή

να δημιουργήσετε μία αφίσα με την οποία εσείς θα προβάλλατε τη συγκεκριμένη παράσταση.

[H αφίσα της Βασιλικής Ζαρίκου/ Α2]

[H αφίσα του Βασίλη Σωνάκη/ Α5]